ارزیابی امکان قرارگیری شاخص دسترسی در میان شاخص های اصلی شکوفایی شهری (مطالعه موردی: شهر شیراز)

ابتکار عمل شکوفایی شهری در سال 2012 توسط سازمان ملل با شش متغیر‏ بهره‏ وری، پایداری زیست‏ محیطی، عدالت و مشارکت اجتماعی، کیفیت زندگی، توسعه زیرساخت، و حکمرانی و قانون ‏گذاری شهری‏ معرفی شد. از طرف دیگر، مفهوم دسترسی از سوی بیشتر نظریه پردازان برنامه ‏ریزی شهری به‏ صورت یک معیار مهم در ارتقای کیفیت زندگی شهری مطرح شده است. این پژوهش از نوع کاربردی و هدف اصلی آن ارزیابی تاثیرات شاخص دسترسی در بهبود شاخص شکوفایی شهری به‏ منظور بهبود و کاراترکردن این شاخص جهانی است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه شهروندان مناطق یازده‏ گانه شهر شیراز است که با استفاده از فرمول کوکران (2007) حجم نمونه موردنیاز 384 نفر تعیین شد. برای اطمینان بیشتر، 10درصد به حجم نمونه مورد نیاز اضافه شد و نهایتا 421 نفر از شهروندان پرسش‏نامه را تکمیل کردند. برای تحلیل داده ‏ها و سنجش شاخص‏های شکوفایی شهری و دسترسی در محدوده مورد مطالعه، از روش تحلیل عاملی تاییدی با استفاده از نرم ‏افزارهای مدل‏یابی معادلات ساختاری، نظیر AMOS و LISREL، استفاده شده است. بررسی ارتباط بین شاخص‏های دسترسی با شکوفایی شهری حاکی از آن بود که اغلب شاخص‏های دسترسی رابطه‏ ای قوی با شکوفایی شهری دارند و می‏توان شاخص دسترسی را بخشی از سازه شکوفایی مد نظر قرار داد. به عبارت دیگر، شاخص‏ دسترسی بار عاملی قابل قبولی بر روی سازه شکوفایی شهری دارد و موجب بهبود شاخص‏های برازش مدل شکوفایی شهری و درنتیجه آن اثربخشی بیشتر تحلیل‏ها و ارزیابی‏ های شکوفایی شهری می‏شود.