بایسته های مدیریت سیاسی شهر در نظریه های انتقادی پسامدرن

امروزه، شهرها، با جمعیت فزاینده و استفاده روزافزون از منابع، از چنان پیچیدگی و مسایلی برخوردارند که توجه بسیاری از حکمرانان و سیاست‏ ورزان را به خود جلب کرده اند. کلان شهرهای امروزی با جمعیت پرشمار و استفاده حداکثری از منابع، چالش‏های پرمناقشه ‏ای در سپهر سیاسی کشورها پدید آورده اند. مسایل و مناسبات شهری در جغرافیا در زیرشاخه‏ هایی چون جغرافیای شهری (در ایران با نام جغرافیا و برنامه‏ ریزی شهری، جغرافیای سیاسی، یا ژیوپلیتیک شهری) بررسی می‏شود. شهر در جهان امروز گسترده‏ترین و پیچیده ‏ترین فضایی است که در آن ابعاد مهم سیاست و قدرت متبلور می‏شود. مجموعه متعدد و متنوعی از ساختارها و نهادهای مالی- پولی و سیاسی، انجمن ‏ها، موسسه‏ ها و شرکت‏ها و ساخت‏ های دولتی شهر را به یکی از فضاهای بازیگری مهم و سرنوشت ساز در کشورها تبدیل کرده است. به دلیل اهمیت مسایل و معضلات مدیریتی-سیاسی کلان شهرها، که در ابعاد کشوری نیز تبلور می ‏یابد، پژوهش حاضر با روش توصیفی به بررسی چگونگی مدیریت سیاسی شهر از منظر نظریه پساساختارگرایی پرداخته است. نتایج نشان می‏دهد ساده‏ سازی و استانداردسازی فضا در شهرها یکی از مهم ترین کاستی‏های مدیریت سیاسی آن محسوب می‏شود؛ به ‏گونه‏ ای که شهرها، به‏ ویژه در کشورهای در حال توسعه، از ساختار پیچیده سیاسی، اقتصادی، و محیطی قدرت‏ محور به چارچوب هندسی- رقابتی توسعه‏ محور تقلیل یافته ‏اند. در یک نمونه عینی، در کلان شهر تهران با مدیریتی هندسی-فیزیکی صرفا به گردش سرمایه و سودآوری در فضای این شهر توجه شده است که نتیجه آن افزایش لجام گسیخته ساخت وسازها، تخریب طبیعت، انفجار جمعیت، و نیز تشدید فاصله مرکز-پیرامون است.