تاثیر تمرین در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر اندوتلین-1 و اریتروپوییتین دوندگان استقامت

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر "زندگی در ارتفاع-تمرین در ارتفاع و پایین" به روش (LHTLH) بر تغیرات پروتئین سرمی اندوتلین-1 (1ET)، اریتروپویتین (EPO) و عملکرد 5000 متر دوندگان استقامتی تیم ملی ایران بود.

8 دونده مرد (سن1/3±4/24سال،قد2/4±5/180 سانتی-متر،وزن4/3 ±7/66کیلوگرم، BMI0/1±5/20کیلوگرم بر متر مربع) همراه با تمرین های اختصاصی به روش R2M در ارتفاع بالا و پایین به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. از آزمودنی ها آزمون 1500متر و نمونه های خونی قبل و 24ساعت بعد از هر مسابقه انجام شد. برنامه تمرینی شامل تمرینات تداومی، تناوبی، هوازی و مقاومتی بود. دوندگان، به طور میانگین 16جلسه در هفته به مدت 81 روز زندگی در ارتفاع، تمرین در ارتفاع و تمرین در پایین در تمرینات حضور یافتند. برای سنجش میزان تغییرات سرمی، هر بار از ورید آنتی کوبیتال هر یک از آزمودنی ها در حالت ناشتا و به صورت نشسته در حین استراحت 5 سی سی خون گرفته شد.

برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری P≤0.05 استفاده شد. اثر زمان منجر به کاهش معناداری زمان دوی 5000 متر از قبل تا بعد از تمرین شد. تغییرات معناداری در EPO مشاهده نگردید اما افزایش معناداری در اندوتلین قبل تا بعد از تمرین مشاهده شد (P≤0.05).

به طور کلی به نظر می رسد استفاده از تمرین های اختصاصی در شرایط هایپوکسی و نورموکسی از طریق تغییرات مستقل از نغییرات سطح EPO و با تغییر در میزان متابولیسم و افزایش اندوتلین، موجب کاهش زمان دوی 5000 متر در ارتفاعات پایین تر می گردد.