بهینه سازی پوشش سه بعدی فرستنده های گمراه کننده برد کوتاه با در نظر گرفتن توپوگرافی (مطالعه موردی: پهپادها)

مسئله پوشش یکی از مسایل مکان یابی و تخصیص است که جهت کمینه سازی سرویس دهنده ها و فراهم نمودن امکانات بیشتر استفاده می شود. توپوگرافی یکی از موانع انتشار امواج رادیویی و الکترومغناطیسی فرستنده های بردبلند است. یکی از راه کارهای ایجاد پوشش کامل در مناطق خارج از پوشش فرستنده های برد بلند، استفاده از فرستنده های رادیویی یا الکترومغناطیسی برد کوتاه است. جهت بهبود پوشش در مناطقی که توپوگرافی اجازه پوشش فرستنده برد بلند را نمی دهد، راهکار ایجاد پوشش کامل است. با توجه به پارامترهای موثر در عملکرد این فرستنده ها، به گونه ای است که جهت تحلیل و بهینه سازی پوشش توسط آنها، می بایست یک مدل سه بعدی مکان مبنا توسعه داد. مهمترین نوآوری این تحقیق توسعه ی یک مدل سه بعدی مکان مبنا جهت بهینه سازی پوشش سه بعدی فرستنده های گمراه کننده برد کوتاه در مناطق خارج از پوشش فرستنده های برد بلند است. جهت مطالعه موردی، پوشش کامل مسیر یک پهپاد جهت با هدف قطع ارتباط آن با مرکز کنترل، با در نظر گرفتن وضعیت توپوگرافی منطقه پیاده سازی شده است. در این مدل با شناسایی پارامترهای موثر در حرکت پهپادها و پارامترهای موثر در عملکرد فرستنده مدلی مکان مبنا جهت توزیع بهینه فرستنده ها توسعه داده شده است تا با کمترین تعداد فرستنده بیشترین پوشش حاصل شود. در این تحقیق سه پارامتر تاثیرگذار در عملکرد فرستنده ها شامل موقعیت سه بعدی، زاویه تابش و آزیموت تابش معرفی شده و بهینه سازی پوشش سه بعدی با توجه به این پارامترها انجام شده است. بکارگیری مدل پیشنهادی موجب قطع ارتباط سیستم ناوبری پهپاد گشته و نتایج نشان می دهد نسبت به مدلهای معمول تعداد فرستنده ها با کارایی 90%افزایش یافته و تعداد فرستنده ها، حدود 30% کاهش یافته است.