بررسی آزمایشگاهی آثار چگالی نسبی و میزان ریزدانه ی غیرخمیری در پتانسیل روانگرایی و نشست ماسه ی اشباع

روانگرایی پدیده یی است که طی آن رسوب های سست اشباع,هنگامی که تحت بارهای دینامیکی قرار می گیرند,مقاومت شان به طور چشمگیری کاهش می یابد و یا از بین می رود,لذا شناخت هر چه بهتر روانگرایی و عوامل موثر در آن اهمیت زیادی دارد. در پژوهش حاضر,تاثیر چگالی نسبیو میزان ریزدانه ی غیرخمیری در پتانسیل روانگرایی و نشست ماسه ی اشباع با استفاده از دستگاه میزلرزه بررسی شده است. نتایج حاصل نشان می دهند که با افزایش تراکم نسبی,حتی در تکان های نسبتا شدید,فشار آب حفره یی به طور محسوسی کاهش می یابد و در چگالی های بالانیز احتمال روانگرایی کاملا از بین می رود. به علاوه مقدار نشست سطحی خاک نیز به صورت قابل توجهی کاهش خواهد یافت. همچنین با زیاد شدن مقدار ریزدانه ی غیرخمیری,فشار آب حفره یی افزایش و در مقابل میزان نشست خاک,کاهش خواهد یافت. به علاوه با افزایش میزان چگالی نسبی و در درصدهای سیلت بالا,حالت روانگرایی سریع تر از بین می رود.