بررسی فرسایش زیستی در توالی های غنی از مرجان میوسن در غرب مکران، منطقه بشاگرد

پهنه ساختاری مکران به عنوان یک ساختار فلیشی و متاثر از فعالیت های تکتونیکی، با غلبه ای از رسوبات تخریبی همراه است و در مقایسه با رسوبات کربناته به میزان محدودی ته نشست کرده اند. در پژوهش حاضر سه برش کربناته مرجانی (کرمستان، ایرر و تجک) با سن میوسن (واحد سنگ چینه ای بندچاکر)، پیرامون ناودیس بندچاکر در منطقه بشاگرد در غرب مکران مورد مطالعه قرار گرفته اند. سن این برش ها بر اساس شواهد فسیلی و چینه شناختی به بوردیگالین نسبت داده شده است. نمونه های دستی و همچنین مقاطعی از مرجان های اسکلراکتینا در این برش ها، به منظور بررسی فرسایش زیستی و شرایط محیطی مورد بررسی قرار گرفتند. در فرسودگی زیستی مرجان ها موجوداتی مانند کرم های سرپولا، دوکفه ای ها، اسفنج ها، خارپوستان، جلبک ها، روزن داران، شکم پایان و بارناکل ها نقش دارند. در برش های مطالعه شده نقش کرم های سرپولا و دوکفه ای ها نسبت به گروه های دیگر آشکارتر است. مهمترین عامل در افزایش فرسایش زیستی افزایش میزان مواد غذایی است. فرسایش زیستی، ایجاد پوشش در سطوح و فراوانی بریوزویرها در نتیجه افزایش دسترسی به مواد غذایی ایجاد می شوند. بر اساس عوامل ذکر شده، شرایط غذایی در برش تجک، الیگوتروفیک تا کمی مزوتروفیک و در برش های کرمستان و ایرر مزوتروفیک تشخیص داده شده است. افزایش مواد غذایی از طریق افزایش حضور جانداران صافی خوار و در نتیجه افزایش فرسایش زیستی می تواند باعث سست شدن و زوال مجموعه های مرجانی شود و شرایط را برای دیگر فرسایش ها تسهیل کند. بررسی اندازه زیست فرسایشگر ها نشان می دهد که با افزایش عمق، قطر و فراوانی آن ها کاهش می یابد؛ به نظر می رسد که در این پدیده میزان اکسیژن محلول در آب نقش مهمی را ایفا می کند. با توجه به این که برش های چینه شناسی مورد مطالعه به سمت بالا کم عمق شونده هستند، قطر زیست فرسایشگر های حاضر در مجموعه مرجانی توده ای و توده ای صفحه ای بیشتر از قطر زیست فرسایشگر های مجموعه مرجانی صفحه ای است. حفاری های موجود در مرجان ها غالبا اثرفسیل های Trypanites و Gastrochaenolites و حفاری های کندویی هستند که به اثر رخساره Trypanites تعلق دارند.