تحلیل طراحی و معماری مجتمع مسکونی پایدار با تاکید بر روان شناسی محیطی از بعد حس تعلق به مکان (مطالعه موردی: برج های آسمان تبریز)

پژوه ش حاضر در رابطه با تحل یل طراحی مجتم ع مسکونی پایدار با تاکید بر روان شناسی محیطی از بعد حس تعلق به مکان در شهرتبریز می باشد. به علت تجمیع کاربران در سطحی محدود و بهره گیری قابل توجه از منابع انرژی در ساختمان های بلند، لازم است تا رویکرد پایداری در فرآیند طراحی و مرحله بهره برداری مورد توجه قرار گیرد. پیشرفت و توسعه فناوری و تخصصی تر شدن علوم مختلف هم چون معماری در کنار مسایل مربوط به روان شناسی محیطی از جمله عواملی هستند که بر آسایش و آرامش انسان تاثیر می گذارند. همچنین رشد سریع شهرها، افزایش بی رویه جمعیت شهری و درپی آن ایجاد مسکن در قالب مجتمع های مسکونی و رشد ناهنجار کالبدی، به علاوه نگاه کمی گرایانه به عناصر کالبدی، پیامدهایی نظیر از دست رفتن مکان، بیگانگی انسان با مکان و در نهایت کاهش حس تعلق به مکان را درپی داشته است. لذا با توجه به این که محیط، یکی از عوامل موثر در ایجاد حس مکان و احساس تعلق کاربران است؛ ضرورت انجام مطالعات گسترده در باب شناسایی عناصر حس مکان در ابعاد کمی و کیفی جامعه احساس می شود.

 سوال اصلی تحقیق این است که آیا طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد روان شناسی محیطی از بعد حس تعلق به مکان به پایداری مجتمع های مسکونی منجر خواهد شد؟

 هدف اصلی تحقیق پیش رو تحلیل طراحی مجتمع مسکونی پایدار با تاکید بر روان شناسی محیطی از بعد حس تعلق به مکان در شهرتبریز می باشد.

 روش تحقیق حاضر به صورت توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر پیمایشی می باشد. جامعه آماری شامل تمامی ساکنین برج های آسمان شهرتبریز می باشد، که حدود 2612 نفر می باشد و حجم نمونه 355 نفر از ساکنین برج آسمان شهرتبریز می باشد که از روش کوکران به دست آمد. در تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS استفاده گردیده است برای پایایی سوالات از آلفای کرونباخ استفاده گردید، که پایایی سوالات برابر 0/885 شد. برای نرمال بودن متغیرها هم از آزمون کولموگروف- اسمیرنوف (K-S) و در ادامه از ضریب هبستگی پیرسون استفاده شد.

 براساس نتایج حاصل از تحقیقات کتابخانه ای و با توجه به اطلاعات گردآوری شده با استفاده از تکنیک پرسشنامه و تجزیه و تحلیل آن ها، مشخص گردید میان طراحی مجتمع مسکونی پایدار با روان شناسی محیطی و حس تعلق به مکان رابطه معناداری وجود دارد.