تاثیر سولفورفان بر روی استرس اکسیداتیو به وجود آمده توسط آلومینیوم، تغیرات مشخصات اسپرم و هیستومورفومتری بیضه در موش های نژاد ویستار

قرار گرفتن اشخاص مذکر در معرض مواد سمی محیط می تواند به عنوان عاملی جهت کاهش تعداد اسپرم و ناباروری تلقی شود.

در این مطالعه اثرات اصلاحی سولفورفان در جهت بهبود اثرات سمی آلومینیوم تری کلرید بر روی بیضه موش های نر بالغ نژاد ویستار بررسی شد.

در کل تعداد 32 موش نر بالغ نژاد ویستار با وزن 180 تا 200 گرم و سن 8 تا 10 هفته به 4 گروه 8 تایی تقسیم شدند. به گروه آ) آب مقطر به عنوان پلاسبو داده شد. گروه ب) فقط آلومینیوم تری کلرید به میزان 100 میلی گرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی دریافت کردند. گروه ث) آلومینیوم تری کلرید و سولفورفان هر کدام به میزان 100 میلی گرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی دریافت کردند. به گروه د) فقط سولفورفان به میزان 100 میلی گرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی تجویز شد. بعد از 28 روز آزمایش، حیوانات کشته شده و نمونه خون از آنها برای بررسی گرفته شد و همچنین بیضه ها تحت بررسی های بیومدیکال، بافت شناسی، پروفیل هورمونی و مشخصات اسپرم قرار گرفتند.

پارامترهای اسپرم تفاوت معنی داری را در گروهی که فقط آلومینیوم تری کلرید دریافت کرده بودند در مقایسه با گروه کنترل و گروهی که فقط سولفورفان گرفته بودند نشان داد. بهر حال دریافت آلومینیوم تری کلرید به همراه سولفورفان باعث بهبود حرکت، زنده مانی و تعداد اسپرم ها در مقایسه با گروهی که فقط سولفورفان گرفته بودند شد. به علاوه یک کاهش معنی دار در پروفیل هورمونی و وضعیت آنتی اکسیدانی در گروه فقط آلومینیوم تری کلرید در مقایسه با گروه کنترل و گروه فقط سولفورفان مشاهده شد. مشخصات بافت شناسی بیضه در گروه فقط آلومینیوم تری کلرید نشان دهنده چروکیدگی توبول های سمنی فروس، اختلال در اسپرماتوژنز و لوله های خالی در مقایسه با گروه کنترل و گروه فقط سولفورفان بود.

مطالعه حاضر نشان دهنده پاسخ مناسب به سولفورفان در مسمومیت بیضه به آلومینیوم تری کلرید در ارتباط با بهبود شاخص های پروفیل هورمونی، وضعیت اکسیداتیو، پراکسیداسیون لیپید و بررسی های هیستومورفومتریک در حین استرس اکسیداتیو بود.