سبک شناسی واژه های مجموعه شعرهای شاعران فارسی سرای مازندران از سال (1357) تا پایان سال (1397) با رویکرد لایه ای

سبک شناسی لایه ای یکی از روش های نوین سبک شناسی است که با تجزیه تحلیل ویژگیهای سبکی متن، چگونگی شکل گیری مفاهیم را در زبان مورد بررسی قرار میدهد. بخش عمده ای از سرشت یک سبک را نوع گزینش واژه ها میسازد و عناصر واژه یکی از شاخصه های بنیادین بافت شعر به شمار میرود. پژوهش حاضر سبک شناسی واژه دفترهای شعر بیست شاعر برجسته فارسی سرای مازندران از سال(1357) تا پایان سال (1397) با رویکرد لایه ای است و نویسندگان درصدند جایگاه شاعران مازندران در پیکره شعر معاصر و میزان توفیق و عدم توفیق آنان را در کاربست مقوله واژه ها مشخص نمایند. به همین روی تلاش گردید تا بیست ودو عنصر سبکی که در گزینش واژه نقش دارد، از تمام گرایش های سبکی، قالبها و ژانرهای موجود در شعر استان که به نوعی وضعیت شعر چهار دهه است، تبیین و تحلیل شود. یافته های این پژوهش با توجه به تحلیل داده های آماری نشان میدهد که در سروده های شاعران مازندران واژه های ذهنی(انتزاعی)، عام، بی نشان، عامیانه، فاخر، رسمی رایج فارسی معیار، متضاد و پارادوکسیکال، بومی و اقلیمی، رنگ واژه، موتیف، ترکیبهای نو (ابداعی) و رمزگان غنایی بسامد و برجستگی دارد اما برخی از صورتهای واژه همچون غیربهداشتی، بیگانه  و نشاندار پرتکرار نیست. روش پژوهش تلفیقی از نوع کمی و کیفی و تحلیل محتوا با استفاده از منابع اسنادی و سایت های معتبر اینترنتی است.