مقایسه تركيب دگزامتازون و متوکلوپرامید با اندانسترون و اپرپیتانت بر تهوع و استفراغ پس از جراحی عروق بزرگ در القای بیهوشی با اتومیدیت

تهوع و استفراغ یکی از مهمترین شکایات بیماران بعد از اعمال جراحی است که حتی از درد نیز بدتر ذکر شده است. اتومیدیت برای القای بیهوشی عمومی در جراحی های با ریسک بالا انتخابی می باشد. یکی از عوارض آن، میزان بالای تهوع و استفراغ پس از جراحی (PONV) است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تاثیر ترکیب اندانسترون واپرپیتانت با ترکیب دگزامتازون و متوکلوپرامید در کاهش PONV در بیمارانی بود که با القای بیهوشی توسط اتومیدیت، تحت جراحی عروق بالای اینگوینال قرار گرفتند.

در این کارآزمایی بالینی 120 بیمار به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول (DM) mg 8 دگزامتازون و mg 10 متوکلوپرامید و گروه دوم (OA)80 mg اپرپیتانت و mg 4 اندانسترون دریافت می نمودند. در نهایت دو گروه از نظر میزان بروز PONV در سه ساعت اول پس از مقایسه شدند.

در سه ساعت اول پس از جراحی 26 نفر در گروه DM و 12 بیمار در گروه (OA) دچار تهوع شدند. همچنین در گروه DM، 4 بیمار دچار استفراغ شدند در حالیکه در گروه (OA) هیچ بیماری دچار استفراغ نشد. آزمون کای دو نشان داد که دو گروه از این نظر با یکدیگر تفاوت آماری معناداری دارند (031/0= p و 043/= p).

 مطالعه ما نشان داد که استفاده از اندانسترون به همراه اپرپیتانت در جراحی های عروق بزرگ تا حد زیادی از بروز PONV در بیمارانی که تحت القای بیهوشی عمومی با اتومیدیت بودند جلوگیری کرد. البته دو داروی اندانسترون واپرپیتانت نسبت به دو داروی دگزامتازون و متوکلوپرامید در کاهش PONV موثر تر واقع شدند.