«تخریب حدس» در داستان‌های طنزآمیز دورۀ معاصر کودک و نوجوان

طنز که از مهم‌ترین انواع ادبی محسوب می‌شود، پیشینه‌ای طولانی در ادبیات جهان دارد. ادبیات کودک و نوجوان به دلیل نوع خاص مخاطب آن، همواره محملی مناسب برای ایجاد طنز بوده است. منتقدان و پژوهشگران متعددی در سده اخیر، درباره طنز و انواع روش‌های پرورش آن، صحبت کرده‌اند. یکی از این نظریه‌پردازان برجسته، ایوان فوناژی است که آراء او در زمینه طنز به ویژه طنز در داستان‌های کودک و نوجوان -اگرچه در ایران، چندان شناخته‌شده نیست- در زمره بهترین، نظریه‌های طنز است. در این مقاله، برمبنای نظریه ایوان فوناژی و با توجه به یکی از مهم‌ترین مولفه‌های طنزپردازی او؛ یعنی عنصر «تخریب حدس» به بررسی برخی داستان‌های کودک در ایران که توسط مشهورترین نویسندگان این حوزه در دوره معاصر تدوین شده است از جمله فرهاد حسن‌زاده، شهرام شفیعی، احمد عربلو، سوسن طاقدیس و سعید هاشمی، پرداخته می‌شود. در نظریه فوناژی تعریفی خاص از تخریب حدس ارایه شده و برمبنای آن، برخی آثار داستانی کودک نیز تحلیل شده است.