تاثیر آموزش مهارت های جرئت ورزی بر احساس خودکارآمدپنداری دانش آموزان

اهمیت باور خودکارآمدپنداری به دلیل تاثیرگذاری آن در بسیاری از عملکردهای انسانی است. پژوهش های بسیاری نشان داده اند که با آموزش مهارت های ارتباطی مختلف، می توان خودکارآمدپنداری را ارتقا داد. یکی از این مهارت ها، جریت ورزی است. بدین ترتیب هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر برنامه آموزش مهارت جریت ورزی بر افزایش خودکارآمدپنداری دانش آموزان بود.

پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان پایه هفتم شهر شیراز در سال تحصیلی 96-1395 بودند که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای، 80 نفر (40 دختر و 40 پسر) انتخاب شدند و سپس در هر جنس به طور تصادفی، 20 نفر انتخاب شده و در یکی از گروه های آزمایش و گواه، جایدهی شدند؛ به طوری که در نهایت 4 گروه (20 نفر گروه آزمایشی دختر،20 نفر گروه گواه دختر،20 نفر گروه آزمایشی پسر، و 20 نفر گروه گواه پسر) تشکیل شد. گروه های آزمایشی، مداخله آزمایشی (آموزش مهارت جریت ورزی) را در 8 جلسه 90 دقیقه ای دریافت کردند. در این پژوهش، برای جمع آوری داده ها از مقیاس باورهای خودکارآمدپنداری (شوارزر و جروسالم، 1995) و پرسشنامه جریت ورزی (گمبریل و ریچی، 1975) استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. 

یافته ها نشان داد که آموزش مهارت های جریت ورزی بر افزایش خودکارآمدپنداری (0/004=P، 9=F) و جریت ورزی  (0/0001=P، 50/02=F) دانش آموزان گروه آزمایش تاثیر دارد. همچنین بین پسران و دختران، تفاوت معنا داری در پس آزمون خودکارآمدپنداری و جریت ورزی مشاهده نشد.

این پژوهش نشان داد که تغییرات شناختی ایجاد شده در اثر آموزش مهارت جریت ورزی و تمرین «نه گفتن» می تواند باور توانمندی و جریت ورزی دانش آموزان را بهبود بخشد. کاربردهای ضمنی نتایج این پژوهش برای سیستم های آموزشی و پرورشی به منظور ارتقاء توانمندی های دانش آموزان در این مقاله مورد بحث قرار گرفته است.