بررسی لیپوپلیمرهای حاوی نانولیپوزوم و پلی اتیلن ایمین برای انتقال ژن به رده سلولی PC3 سرطان پروستات

نانوحامل های غیرویروسی مثل لیپوزوم ها و پلیمرهای کاتیونی دارای قابلیت دستورزی بسیاری به منظور انتقال ژن به سلول ها هستند. با این وجود کارایی انتقال آن ها کمتر از ویروس ها است. هدف از این مطالعه، ترکیب لیپوزوم ها و پلیمرهای کاتیونی برای تهیه لیپوپلی پلکس و بهره برداری از خصوصیات مطلوب لیپوزوم و پلیمر به صورت هم زمان می باشد.

این مطالعه مداخله ای-تجربی در دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد از فروردین تا بهمن 1396 انجام گرفت. در این مطالعه، لیپوپلی پلکس هایی بر پایه PEI (پلی اتیلن ایمین) و با وزن مولکولی 25 و 10 کیلو دالتون و نسبت لیپوزوم به پلیمر 1 به 1 با استفاده از پلاسمید حاوی نشانگر GFP (پروتئین فلورسنتی سبز) تهیه گردید. ویژگی های فیزیکی و شیمیایی حامل های سنتز شده مانند اندازه، سمیت سلولی (متغیرهای اصلی) و ارتباط آن ها با قابلیت انتقال ژن در سلول های سرطان پروستات انسانی (PC3) مورد ارزیابی قرار گرفت.

تمامی لیپوپلی پلکس ها در 4/0C/P= با پایه هر دو وزن مولکولی PEI (پلی اتیلن ایمین) قادر به افزایش ترانسفکشن نسبت به حامل های پایه (پلی اتیلن ایمین و لیپوزوم) بود (05/0P<، 001/0P<)، درحالی که سمیت سلولی کمتری نیز نسبت به لیپوزوم دست ورزی نشده نشان می داد.

نتایج این مطالعه نشان می دهد لیپوپلی پلکس حاصل از ترکیب PEI (پلی اتیلن ایمین) و لیپوزوم می تواند در مقادیر کم به صورت کارآمدی ژن را به سلول منتقل نماید درحالی که سمیت کم سلولی و اندازه مناسبی در مقیاس نانو دارد.