اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر بهزیستی ذهنی زنان مبتلا به لوپوس اریتماتوز سیستمیک

لوپوس اریتماتوز سیستمیک یک اختلال خودایمنی چند سیستمی با طیف وسیعی از تظاهرات بالینی می باشد. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر بهزیستی ذهنی زنان مبتلا به لوپوس اریتماتوز سیستمیک انجام شد.

این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی بود و از طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل استفاده گردید. جامعه پژوهش را تمامی بیماران زن مبتلا به لوپوس اریتماتوز سیستمیک مراجعه کننده به کلینیک روماتولوژی بیمارستان امام خمینی (ره) و کلینیک طوبی شهر ساری در نیمه اول سال 1398 تشکیل دادند. نمونه، 40 زن بیمار بودند که به شیوه در دسترس انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه بهزیستی ذهنی مولوی و همکاران (1389) بود که در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری توسط مشارکت کنندگان هر دو گروه تکمیل گردید. درمان متمرکز بر شفقت در 8 جلسه 120 دقیقه ای برای مشارکت کنندگان گروه آزمایش اجرا شد. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی با بهره گیری از نرم افزار SPSS24 استفاده شد.
 

نتایج نشان داد که درمان متمرکز بر شفقت به طور معناداری باعث افزایش بهزیستی ذهنی بیماران گروه تحت مداخله در مقایسه با گروه کنترل شده بود و نتایج در دوره پیگیری از ثبات لازم برخوردار بود. همچنین مداخله درمانی در افزایش عواطف مثبت و کاهش عواطف منفی بیماران موثر بود (01/0 > p).

با توجه به این نتایج، به نظر می رسد درمان متمرکز بر شفقت احتمالا گزینه مداخله ای مناسبی جهت ارتقای سلامت روان بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوز سیستمیک باشد.