بررسی تاثیر خصوصیات سیل مبنا روی دقت روندیابی سیل در رودخانه کارون با استفاده از روش‏ های روندیابی هیدرولوژیکی

تحلیل جریان غیر ماندگار با استفاده از روش‏های روندیابی هیدرولیکی و هیدرولوژیکی صورت می‏گیرد. روش‏های روندیابی هیدرولوژیکی در عین حال که دقت مناسبی دارند، نسبت به روش‏های روندیابی هیدرولیکی بسیار ساده‏تر‏ و کم‏هزینه‏ترند و برای محاسبات روندیابی سیلاب، فقط به داده‏های مربوط به هیدروگراف (تغییرات دبی نسبت به زمان) ثبت شده در ایستگاه‏های هیدرومتری بالادست و پایین‏دست محدوده مطالعه شده نیاز دارند. در پژوهش حاضر، به بررسی تاثیر سیل مبنا روی دقت روندیابی سیل در رودخانه کارون با استفاده از روش‏های روندیابی هیدرولوژیکی شامل روش ماسکینگام خطی، مقادیر اجرایی، کانوکس و آت – کین اصلاح شده، پرداخته شده ‏‏است. به بیانی، با استفاده از الگوریتم بهینه‏سازی ازدحام ذرات (PSO) و داده‏های 4 سیل مشاهداتی که در ایستگاه‏های هیدرومتری ملاثانی (بالادست) و اهواز (پایین‏دست) رودخانه کارون ثبت شده ‏است، برای هر سیل، به‏صورت جداگانه پارامترهای روش ماسکینگام خطی (X, K,) بهینه‏یابی شده و برای محاسبه هیدروگراف خروجی تمامی سیل‏ها استفاده ‏شده ‏است. نتایج بیانگر آن است که به دلیل تاثیر وسعت سیل‏گیری رودخانه ‏ها روی پارامترهای یادشده، چنانچه دامنه تغییرات دبی ورودی سیل مبنا به دامنه تغییرات دبی ورودی سیل محاسباتی نزدیک تر باشد، دقت روش‏های روندیابی هیدرولوژیکی در برآورد هیدروگراف خروجی افزایش می‏یابد.