اثر تعاملی تمرین های تناوبی خیلی شدید و تداومی کم شدت و مصرف کروسین بر بیان ژن های PGC-1α و UCP1 بافت قلب رت های نر دیابتی

دیابت نوعی بیماری سوخت و سازی است که مبتلایان به آن همواره در معرض ابتلا به بیماری های قلبی عروقی هستند. با توجه به اینکه فعالیت ورزشی و رژیم غذایی دو عامل مهم در مدیریت این بیماری هستند، هدف پژوهش حاضر تعیین اثر تعاملی تمرین های تناوبی خیلی شدید و تداومی کم شدت و مصرف کروسین بر بیان ژن های PGC-1α و UCP1 بافت قلب رت های  دیابتی است.

دیابت نوعی بیماری سوخت و سازی است که مبتلایان به آن همواره در معرض ابتلا به بیماری های قلبی عروقی هستند. با توجه به اینکه فعالیت ورزشی و رژیم غذایی دو عامل مهم در مدیریت این بیماری هستند، هدف پژوهش حاضر تعیین اثر تعاملی تمرین های تناوبی خیلی شدید و تداومی کم شدت و مصرف کروسین بر بیان ژن های PGC-1α و UCP1 بافت قلب رت های  دیابتی است.

در این مطالعه تجربی 56 سر رت  نر دیابتی (القا شده با رژیم غذایی پرچرب و تزریق استروپتوزتوسین) انتخاب و در 7 گروه 8 سری 1) تمرین تناوبی خیلی شدید، 2) تمرین تناوبی خیلی شدید و مصرف کروسین، 3) تمرین تداومی کم شدت، 4) تمرین تداومی کم شدت و مصرف کروسین، 5) شم، 6) مصرف کروسین و 7) کنترل تقسیم شدند. گروه های تمرین تناوبی خیلی شدید و تداومی کم شدت به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته به ترتیب با شدت 80 تا 85 و 50 تا 55 درصد حداکثر سرعت دویدن به تمرین روی نوارگردان ویژه جوندگان پرداختند و گروه های مصرف کروسین به مدت هشت هفته روزانه mg/kg 25 کروسین را به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های t همبسته، تحلیل واریانس دوراهه و آزمون تعقیبی بونفرونی انجام شد (05/0≥p).

تمرین تناوبی خیلی شدید و تداومی کم شدت (001/0=p) و مصرف کروسین (001/0=p) اثر معناداری بر افزایش بیان ژنی αPGC-1 و UCP1 داشت. همچنین تمرین همراه با مصرف کروسین دارای آثار تعاملی در افزایش بیان ژنی αPGC-1 (001/0=p) و UCP1 (001/0=p) بود و تمرین تناوبی خیلی شدید و تداومی کم شدت آثار یکسانی بر افزایش بیان ژنی UCP1 دارند (02/0=p).

به نظر می رسد تمرین های خیلی شدید و تداومی کم شدت همراه با مصرف کروسین دارای آثار تعاملی در بهبود مقادیر بیان ژنی  PGC-1α و UCP1 در بافت قلب رت های  دیابتی هستند.