تحلیل ویژگیهای سبکی از دیدگاه گفتگومندی در آثار داستان نویسان زن معاصر (دهه 40 تا 80 شمسی)

تحقیق در ویژگیهای سبکی یک نویسنده با رویکرد گفتگومندی میتواند منجر به درک و دریافت بهتری  از دنیای اثر شود. در یک متن گفتگومند، همه صداها شنیده میشود و صدای نویسنده صدای غالب نیست؛ بلکه نویسنده به همه آواها فرصت برابر میدهد و همه صداهای موافق و مخالف به موازات هم به گوش مخاطب میرسد. رمان بهترین بستر برای آفرینش فضای گفتگومند است.این پژوهش پنج رمان شاخص معاصر (سووشون اثر سیمین دانشور- کولی کنار آتش اثر منیرو روانیپور- طوبی و معنای شب اثر شهرنوش پارسیپور- عادت میکنیم اثر زویا پیرزاد- خانه ادریسیها اثر غزاله علیزاده)را به منظور کشف مولفه های گفتگومندی با روش توصیفی - تحلیلی و به شیوه  اسنادی- کتابخانه ای، مورد نقد و بررسی قرار داده است. در پاسخ به پرسش اصلی این پژوهش که آیا گفتگومندی میتواند برای این نویسندگان یک ویژگی سبکی شخصی باشد؟؛ باید گفت که این نویسندگان با به کارگیری شگردهای مختلف از جمله، چرخش زاویه دید، ساختار صلیبی، ژانر ریالیسم جادویی و بینامتنیت، چندصدایی و چند زبانی، یک اثر گفتگومند و چند آوا را آفریده اند.بیشترین کاربرد چندصدایی با مولفه سبکبرداری است. همین امر گفتمان غالب متن را به سوی نظر نویسنده هدایت میکند و از بار گفتگومندی متن میکاهد. گفتگوی بینامتنی مشترک این رمانها با هم، گفتمان مقاومت و صدای اعتراض به گفتمان مرد سالار و سنتی است.