بررسی ساختار عاملی ابزار سنجش انگیزش تدریس اعضای هیئت علمی در آموزش عالی ایران (مورد: دانشگاه شهید باهنر کرمان)

هدف پژوهش حاضر بررسی ساختار عاملی پرسشنامه 25 سوالی سنجش انگیزش تدریس اعضای هییت علمی در آموزش عالی بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه اعضای هییت علمی دانشگاه شهید باهنر کرمان در سال تحصیلی 97-1396 بود (621 نفر) که با روش نمونه گیری نسبتی، 244 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. همسانی درونی پرسشنامه پژوهش از طریق محاسبه ضریب آلفای کرونباخ 86/0 برآورد گردید. برای بررسی ساختار عاملی پژوهش، از روش تحلیل عاملی تاییدی (CFA) در نرم افزار تحلیل ساختار های لحظه ای نسخه 23 استفاده شد. به منظور تحلیل نتایج، از دو گروه شاخص اصلی نیکویی برازش تطبیقی و مقتصد استفاده گردید. نتایج نشان داد که چهار عامل کارآمدی فردی، علاقه، تلاش و کارآمدی برونداد دارای وزنی معنی دار در تبیین سازه انگیزش تدریس اعضای هییت علمی هستند. همچنین دو زیرمقیاس کارآمدی فردی: زمینه و کارآمدی فردی: عمومی، دارای وزنی معنادار در تبیین سازه کارآمدی فردی هستند. بر این اساس، این پرسشنامه با حذف 6 سوال، ابزار مطلوبی برای سنجش انگیزه تدریس اعضای هییت علمی در آموزش عالی ایران است و عوامل تلاش، علاقه، کارآمدی فردی و کارآمدی برونداد، به ترتیب بیشترین تاثیر را در سنجش انگیزش تدریس آنان دارد.