اثرات شیلاجیت بر مقادیر سایتوکین های پیش التهابی و ضدالتهابی در کولیت اولسراتیو ناشی از اسید استیک در موش های صحرایی نر

میزان سایتوکین هایی مثل  IL-13, IL-4, IL-1B, TNF-αو IL-10 در کولون افراد مبتلا به کولیت اولسرلتیو نسبت به افراد سالم تغییر می کنند. مطالعات قبلی نشان می دهند که شیلاجیت کولیت اولسراتیو را بهبود بخشیده، بنابراین این احتمال داده شد که شیلاجیت با تاثیر بر میزان سایتوکین توانسته کولیت اولسراتیو را بهبود بخشد.

هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات شیلاجیت بر میزان IL-13, IL-4, IL-1B, TNF-αو IL-10 در کولیت اولسراتیو می باشد.

در این مطالعه ی تجربی، 49 سر موش صحرایی آزمایشگاهی سفید جنس نر با وزن 250-180گرم به طور تصادفی به 7 گروه تقسیم شدند که شامل گروه های شم، کولیت اولسراتیو، حلال خوراکی، شیلاجیت خوراکی، سولفاسالازین، حلال داخل مقعدی، شیلاجیت داخل مقعدی بودند. برای ایجاد کولیت اولسراتیو 2 سی سی اسید استیک (4 درصد) به روش تنقیه تجویز شد. 4 روز پس از ایجاد کولیت، به مدت 4 روز شیلاجیت با دوز 250 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت گاواژ و یا تنقیه، سولفاسالازین با دوز 250 میلی گرم بر کیلوگرم به شکل گاواژ تجویز شد.

گروه شیلاجیت خوراکی IL-13, IL-10 را افزایش و IL-1β, TNF-α را کاهش داد. شیلاجیت میزان IL-4 IL-13, IL-10, TNF-α را به مقادیر نرمال در گروه شم نزدیک کرد.

با توجه به اینکه نسبت وزن روده به وزن بدن حیوان در گروه های شیلاجیت نسبت به گروه سولفاسالازین کمتر بود می توان نتیجه گرفت که شیلاجیت با تغییر مناسب تر در مقادیر سایتوکین ها در مقایسه با سولفاسالازین توانسته است التهاب را بیشتر کاهش دهد.