بازسازی فضا در منظره آهنی از فرانسوا بن

آثار فرانسوا بن (1953)، مجموعه ای گسترده از آثاری را در برمی گیرند که مناطق مختلف شهری را در می نوردد. او در یکی از آثار خود به نام منظره آهنی که در سال 2000 به چاپ رسید، از تجربیات مهندسی در ملاقات با جهان زیسته سخن می گوید که بخشی از ساعات زندگی روزمره اش را در مسیر ریلی می گذرد. در واقع نوشتار در این اثر، بر روی راه آهن زاده می شود و گسترش می یابد. روای در طول این مسیر با پدیده ها و تصاویر مختلفی روبروست که بر او پدیدار شده و زوایای تاریک و مبهم جهان را بر او آشکار می سازند. او می بیند، می شنود و تصور می کند و در نهایت منظری نو از جهان می آفریند. این منظر، که نزد میشل کولو به عنوان تصویری از جهان درک شده از سوی یک ناظر مطرح می شود، به واسطه حرکت قطار، در خیال راوی ریشه کرده و در هر سفر گوشه ای از آن ساخته می شود. درست مثل پازلی که به تدریج شکل می گیرد، یا همچون قطعات یک لوگو که کم کم روی هم قرار می گیرند و حجم واحدی را به وجود می آورند. این روایت در حرکت و ساخت تصاویر در نهایت به پیدایش جغرافیا و منظری درونی می انجامد که در ابتدا درک شده، سپس تخیل شده و آنگاه ساخته می شوند، منظری که در نوشتار انعکاس یافته و به تدریج احساس-منظر، اندیشه-منظر و صفحه-منظر را شکل می دهد. نوشتار پیش رو با تکیه بر نظریات میشل کولو در کتاب اندیشه-منظره (2011)، سعی در یافتن عناصر و روندی دارد که به پدیدار شدن این مناظر می انجامد.