اثر سه روش درمانی، تمرین، ازون و سلول های بنیادی بر بیان ژن MEF-2C و سطوح Myostatin بافت عضله رانی در مدل موش های آرتروزی

 Myostatin و MEF-2C در تغییرات عضلانی مرتبط با مشکلات استخوانی نقش دارند. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر سه روش درمانی، تمرین، ازن و سلول های بنیادی بر بیان ژن MEF-2C و سطوح Myostatin بافت عضله رانی در مدل موش های آرتروزی بود. 

پژوهش حاضر از نوع تجربی بوده است. بدین منظور 63 سر موش نر (میانگین سنی 8 تا 12 هفته و میانگین وزنی 250 تا 300 گرم) به طور تصادفی به نه گروه شامل دو گروه کنترل سالم و بیمار استیوآرتریت و هفت گروه مداخله موش های بیمار استیوآریت شامل، سالین، تمرین، ازن تراپی، MSCs ،MSCs ازن تراپی، تمرین ازن تراپی و تمرین MSCs تقسیم شدند. استیوآرتریت با روش جراحی به موش ها القا شد. برنامه تمرینی شامل سی دقیقه دویدن روی ترمیل بدون شیب و سرعت 16 متر در دقیقه بود. 106سلول بر کیلوگرم به موش ها تزریق شد. ازن در خط مفصلی تیپوفمورال زانو و با غلظت 20µg/ml تزریق شد. سنجش سطوح بافتی Myostatin با کیت الایزا و بیان ژن MEF-2C به روش Real time PCR انجام شد. 

 گروه های سلول + تمرین، تمرین + ازن و سلول + ازن موجب یک افزایش معنی دار در بیان ژن MEF-2C و یک کاهش معنی دار در سطوح Myostatin عضله رانی در مقایسه با گروه های سلول، تمرین و ازن شدند (P<0/05). در گروه تمرین + سلول این تغییرات مشهودتر بود. 

نتایج نشان داد ترکیبی از تمرین و سلول با افزایش در بیان ژن MEF-2C و کاهش در سطوح Myostatin عضله رانی احتمالا می تواند اثرات مفیدی بر عوامل تحریکی و مهاری تعاملات بین عضله و استخوان در مدل موش های آرتروزی داشته و در نتیجه خطرات تحلیل و ضعف عضلات ناشی از عوارض آرتروز را کاهش دهد.