مدیریت اوضاع امنیتی و انتظامی مرزهای شمال‎غربی ایران در دوران شاه عباس اول صفوی (1038-996 ه. ق./ 1628-1587 م.) با اتکا بر تاکتیک زمین سوخته

شاه عباس اول صفوی در سال 1012 ه.ق./ 1603 م. موفق به بازپس گیری اراضی اشغالی شمال غرب از عثمانی شد. دولت عثمانی در واکنش به این تحرکات نظامی، در سال 1013 ه.ق./ 1604 م. سپاهیان خود را به فرماندهی یوسف سنان پاشا چغال اوغلی به سوی مرزهای ایران گسیل داشت. شاه عباس برای مقابله با این تهاجم فرمان اجرای تاکتیک زمین سوخته را در اراضی ایرانی مسیر این لشکرکشی صادر کرد. این پژوهش درصدد است تا با بهره گیری از منابع کتابخانه‎ای و روش توصیفی- تحلیلی در پی پاسخ به این پرسش برآید که اجرای سیاست زمین سوخته شاه عباس در قبال ارتش عثمانی چه تاثیری بر وضعیت امنیتی- انتظامی ایران صفوی گذاشت؟ دستاوردهای پژوهش بر آن است که شاه عباس با اجرای این سیاست، کمبود قوای نظامی خود در برابر قوای عثمانی را جبران و لشکریان چغال‎اوغلی را زمین‎گیر و مغلوب کرد و با کوچاندن اهالی اراضی اجرای سیاست زمین سوخته به اصفهان، خصوصا ارامنه تجارت‎پیشه، ضمن تامین امنیت و برقراری انتظام در سرحدات شمال غرب کشور، از پتانسیل اقتصادی مهاجران برای پیشرفت تجاری پایتخت و تسهیل برقراری رابطه به دول مسیحی اروپا بهره برد.