رویکرد ملی گرایی ساسانیان و تمایلات واگرایانه ارمنستان (سال های 224-302 پ.م.)

ساسانیان از همان آغاز کار، طبق استراتژی ملی گرایی و همچنین اندیشه «احیای مرزهای پیشین» درصدد سلطه بر سرزمین های پیشین تحت سلطه شاهنشاهی هخامنشی از جمله ارمنستان برآمدند. و این سرزمین که تا آن زمان تحت سلطه رومیان بود؛ به کانون اصلی جنگ های ایران و روم در این عصر تبدیل گشت. می توان گفت بررسی روابط دو قدرت بزرگ باستانی مزبور بدون توجه به ارمنستان تا حدودی غیرممکن می نماید. مسئله اصلی پژوهش حاضر آن است که آیا اساسا رویکرد ملی گرایی ساسانیان، تاثیری بر عدم فزونی و یا افزایش گرایش های واگرایانه موجود در ارمنستان داشته است یا نه. این پژوهش با اتکا به روش تحقیق تاریخی و با استناد به منابع دست اول و پژوهشی، درصدد بررسی تاثیر تمایلات ملی گرایی بر روی تمایلات واگرایانه موجود در ارمنستان با هدف به تصویر کشیدن پیامدهای رویکرد آرمان گرایانه سیاست داخلی و خارجی ساسانیان در یکی از ایالات ساسانی است. نتایج این پژوهش نشان خواهد داد هرچند پادشاهان نخست ساسانی توانستند ایالت ارمنستان را با رویکردهای سرسختانه ملی گرایانه خود در قرن سوم میلادی تحت استیلای خود نگه داشته و حتی به صورت ولیعهدنشین درآورند؛ اما در اواخر این قرن رومی ها با استفاده از ضعف شاهان ایران، ابتدا بر بخش هایی از این سرزمین و سپس بر کل این دیار سیطره پیدا کردند.