ارزیابی مقدار ترسیب کربن زیست توده و خاک در توده های تحت زغال گیری بلوط ایرانی (مطالعه موردی: منطقه بسطام شهرستان الشتر)
فرایند زغال گیری و سوختن چوب یکی از علل افزایش غلظت کربن در اتمسفر است. این فعالیت با قطع درختان در منطقه زغال گیری به کاهش تراکم درختان می انجامد که در نتیجه قابلیت رویشگاه در ترسیب کربن دچار تغییراتی می شود. با توجه به اهمیت موضوع و وجود مشکلات و معضلات ناشی از افزایش کربن اتمسفری، نقش خاک و زیست توده جنگلی در ترسیب کربن حایز اهمیت است. به منظور بررسی اثر عملیات زغال گیری بر مقدار ترسیب کربن، چهار کوره در منطقه بسطام شهرستان الشتر انتخاب و پنج قطعه نمونه به ابعاد 10×10 متر به فواصل 20، 40، 60، 80 و 100 متر در چهار جهت اصلی هر کوره پیاده شد. در منطقه شاهد (خارج از منطقه زغال گیری) و قطعه نمونه ها زیست توده روزمینی و زیرزمینی درختان، ترسیب کربن درختی، پوشش علفی و خاک اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که بیشترین و کمترین مقدار ترسیب کربن خاک به ترتیب در عمق 0 تا 15 سانتی متری خاک توده شاهد (021/2762 تن در هکتار) و فاصله 60 متری (601/1663 تن در هکتار) از کوره بود. همچنین بیشترین مقدار ترسیب کربن درختان در منطقه شاهد (515/3 تن در هکتار) و کمترین آن نیز مربوط به فاصله 20 متری از کوره بود (116/2 تن در هکتار). نتایج مربوط به ترسیب کربن پوشش علفی و لاشریزه ها نیز نشان داد که بین فواصل مختلف و منطقه شاهد اختلاف معنی داری وجود نداشت. به طور کلی نتایج این تحقیق حاکی از آن است که با افزایش فاصله از کوره زغال گیری، ترسیب کربن خاک و درختی افزایش می یابد بنابراین باید فرایند زغال گیری در غرب کشور کنترل و مدیریت شود.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.