بررسی رابطه فرسودگی شغلی و تمایل به ماندگاری پرستاران بخش های روانپزشکی بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1397

فرسودگی شغلی یکی از عوامل اصلی در کاهش بازده کاری، ایجاد عوارض جسمی و روانی در مشاغل مختلف به ویژه پرستاری است. تاثیرات فرسودگی شغلی گاهی موجب کاهش تمایل فرد به ماندن در شغل می‏شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه فرسودگی شغلی و تمایل به ماندگاری پرستاران انجام یافته است.

پژوهش حاضر، یک مطالعه توصیفی - تحلیلی است که بر روی 130 نفر از پرسنل پرستاری بخش‏های روانپزشکی بیمارستان‏های دانشگاه علوم پزشکی شهر اصفهان که به‏صورت طبقه‏بندی تصادفی ساده انتخاب شدند، انجام شد. به منظور جمع‏آوری اطلاعات از دو پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ و پرسشنامه تمایل به ماندگاری در شغل واینر و واردی استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‏ها با استفاده از نرم‏افزار آماری SPSS نسخه 24 انجام شد.

میزان خستگی عاطفی (46/58 درصد)، مسخ شخصیت (61/44 درصد) و احساس ناکارآمدی در سطح کم (07/43 درصد) محاسبه شد. بیشتر پرستاران شاغل در بخش‏های روانپزشکی تمایل به ماندن در شغل متوسطی داشتند (84/43 درصد). همچنین همبستگی تمایل به ماندگاری در شغل و خستگی عاطفی و مسخ شخصیت معکوس و معنی‏دار بود (05/0>P). اما بین تمایل به ماندگاری و احساس ناکارآمدی و فرسودگی شغلی هبستگی معناداری مشاهده نشد(05/0).

نتایج نشان داد میان بعد خستگی عاطفی و مسخ شخصیت با تمایل به ماندگاری در شغل رابطه معناداری وجود دارد. با کاهش فرسودگی شغلی و افزایش میل به ماندن پرستاران شاغل در بخش‏های روانپزشکی می‏توان به ارایه خدمات شایسته‏تر، افزایش رضایت شغلی و کاهش هزینه‏های مراقبتی و درمانی دست یافت.