تاثیر تمرین منظم هوازی در شرایط هیپوکسی بر مسیر پیام رسانی آنژیوژنز ناشی از PGC-1α در بافت قلبی موش های نر نژاد ویستار

علیرغم تاثیر PGC-1αدر روند تامین انرژی، تا بحال مکانیسم اثر آن بر روی آنژیوژنز بافت قلب بررسی نشده است. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی و هیپوکسی متناوب بر بیان پروتئین های مرتبط با آنژیوژنز ناشی ازPGC-1α در بافت قلبی بود.

در یک مطالعه تجربی40 سر موش صحرایی با میانگین وزنی20±220 گرم، به طور تصادفی در 4 گروه 10تایی: کنترل (C)، هیپوکسی(H)، تمرین (T)، تمرین توام با هیپوکسی (H+ T) تقسیم بندی شدند. حیوانات در گروه هیپوکسی در معرض هیپوکسی متناوب نورموباریک قرار گرفتند. تمرین هوازی شامل تمرینات با سرعت 26-22 متر در دقیقه با شیب 6 درجه نوارگردان 5 جلسه در هفته به مدت 8 هفته طراحی شد. غلظت پروتئین های مرتبط با آنژیوژنز شامل گیرنده های فعال کننده ی تکثیر پراکسیزوم ها (PGC-1α)، آدنوزین مونوفسفات کیناز (P-AMPK)، گیرنده مرتبط با استروژن (ERRα) و عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGFA) با روش وسترن بلات اندازه گیری شد. داده ها با روش آماری ANOVA یکطرفه با آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری آلفای 05/0 تحلیل شدند.

نتایج نشان داد که تمرین هوازی، هیپوکسی متاوب و ترکیب تمرین هوازی و هیپوکسی منجر به افزایش بیان پروتئین های PGC-1α، ERRα و VEGFAدر مقایسه با گروه کنترل می شود. همچنین سطح فسفریلاسیون AMPK در هر سه گروه افزایش معنی داری نسبت به گروه کنترل نشان داد.

به نظر می رسد هیپوکسی در القا بیان PGC-1αو VEGFA و تمرین هوازی در P-AMPKمحرک موثری باشند، ولی احتمال می رود ترکیب T+H اثر هم افزایی نداشته باشند.