اثر 12 هفته تمرین هوازی بر بیان ژن شاخص های بیوژنز میتوکندریایی عضله اسکلتی موش های صحرایی نر

پروتئین میتوکندریایی سیرتویین -3 (SIRT3) ممکن است میانجی بروز سازگاری های ناشی از انجام تمرینات استقامتی از جمله بیوژنز میتوکندریایی (فعال سازی PGC1-α) و بهبود مقابله با افزایش تولید بنیان های آزاد (افزایش SOD) گردد. از اینرو هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر 12 هفته تمرین هوازی بر بیان شاخص های بیوژنز میتوکندریایی عضله اسکلتی موش های صحرایی بود.

در این مطالعه تجربی، 17 موش صحرایی نر دو ماهه بر اساس وزن به طور تصادفی در دو گروه کنترل (C) و تمرین (AT) جایگزین شدند. تمرین هوازی به مدت 12 هفته و 5 روز در هفته با شدت 80-75 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه (33-24 متر/دقیقه با شیب 15%) روی نوارگردان اجرا شد. در ابتدا، طی یک دوره پنج هفته ای مدت زمان تمرین از 10 به 60 دقیقه در روز افزایش یافت و تا انتهای دوره تمرین حفظ شد. میزان بیان ژن یا mRNA پروتئین های SIRT3، PGC1-α و SOD2 بافت عضله نعلی با روش RT-PCR ارزیابی شد. داده های حاصله با استفاده از روش آماری T مستقل با نرم افزار SPSS18 تجزیه و تحلیل شد (P< 0.05).

پس از اتمام پروتکل تمرینی، وزن بدن و عضله گروه تمرین کمتر از گروه کنترل بود. با این حال، نسبت وزن عضله به وزن در گروه تمرین بیشتر از گروه کنترل بود (04 /0=P). همچنین، 12 هفته تمرین هوازی باعث افزایش معنی دار بیان ژن SIRT3 و SOD شد، اما تغییری در PGC1-α مشاهده نشد(P> 0.05).

بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد افزایش بیان SIRT3، PGC1-α و SOD احتمالا نقش مهمی در سازگاری های ناشی از انجام تمرینات ورزشی هوازی دارد.