اثربخشی درمان مبتنی بر نظریه چارچوب ارتباطی بر تمایزیافتگی و تعارضات زناشویی زوجین

 تعارضات زناشویی موجب آسیب در ارتباط بین زوجین می شود. هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر نظریه چارچوب ارتباطی بر تمایزیافتگی و تعارضات زناشویی زوجین بود.

 طرح پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه ی آماری این پژوهش شامل تمامی زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر کرمان در سال 1398 بود. 18 زوج از زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره به عنوان نمونه به صورت در دسترس انتخاب شدند و جلسات زوج درمانی متمرکز بر نظریه چارچوب ارتباطی در 8 جلسه 60 دقیقه ای برای آنها اجرا شد. اما گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تمایزیافتگی خود (اسکورن و فریدلندر، 1998) و مقیاس تعارض زناشویی (ثنایی ذاکر، 1387) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS 23 و آزمون تحلیل کوواریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون بونفرونی استفاده شد.

 نتایج نشان داد درمان مبتنی بر نظریه چارچوب ارتباطی می تواند موجب افزایش تمایزیافتگی و کاهش تعارضات زناشویی شود (0001/0>P).

 با توجه به نتایج به دست آمده می توان برای افزایش تمایزیافتگی و کاهش تعارضات زناشویی از درمان مبتنی بر نظریه چارچوب ارتباطی استفاده کرد. لذا به درمانگران پیشنهاد می شود از درمان مبتنی بر چارچوب ارتباطی برای کاهش مشکلات زوجین و افزایش سازگاری زناشویی استفاده کنند.