طراحی مدل توانمندسازی پرستاران بر اساس عوامل مدیریتی و فردی با نقش میانجی عملکرد فردی

 توانمندی و عملکرد پرستاران به عنوان بزرگ ترین گروه حرفه ای سازمان های بهداشتی و درمانی تاثیر زیادی پربهره وری سازمان های بهداشتی و درمانی داشته است بنابراین مطالعه حاضر باهدف طراحی الگوی توانمندسازی پرستاران بر اساس عوامل مدیریتی و فردی با نقش میانجی عملکرد فردی انجام شده است.

این مطالعه یک تحقیق توصیفی– همبستگی و ازلحاظ هدف کاربردی است. جامعه پژوهش مشتمل بر پرستاران شاغل در مراکز درمانی تامین اجتماعی استان آذربایجان غربی است. داده ها با استفاده از پرسشنامه های استاندارد که روایی و پایایی آن ها قبلا تایید شده بود، به صورت خوشه ای تصادفی به تعداد 250 نفر انتخاب گردید. در تحقیق حاضر جهت تحلیل داده ها در بخش آمار توصیفی از شاخص های آماری نظیر جداول میانگین، فراوانی، درصد فراوانی، میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی برای آزمون مدل مفهومی پژوهش از روش مدل سازی معادلات ساختاری از نرم افزار Smart PLS 2 استفاده شد.

مطابق با نتایج؛ ارتباط مستقیم بین یادگیری سازمانی، سبک رهبری تحول گرا، انگیزه فردی با توانمندسازی مثبت و معنادار بوده و همچنین رابطه متغیرهای کفایت آموزشی، یادگیری سازمانی و انگیزه فردی از طریق عملکرد فردی با توانمندسازی مثبت و معناداراست. بیشترین ضرایب تاثیر مربوط به تاثیر یادگیری سازمانی بر توانمندسازی (507/0) و انگیزه فردی بر عملکرد فردی (222/0) است (05/0 >P).

با توجه به نتایج مطالعه حاضر، مدیران سازمان تامین اجتماعی جهت کسب موفقیت بیشتر در طراحی برنامه های توانمندسازی پرستاران می بایستی به ترتیب بر مولفه یادگیری سازمانی و انگیزه فردی که پیش بینی کننده های قوی تری برای توانمندسازی هستند تمرکز نمایند.