اثر عملیات ذخیره نزولات هلالی آبگیر و ابعاد آن بر احیای پوشش گیاهی و خاک (مطالعه موردی: مراتع دشت ریحان شهرستان راور)

در سطح وسیعی از مراتع کشور، خشکی هوا و کمبود رطوبت وجود دارد که می توان با استفاده از برخی عملیات مکانیکی رطوبت خاک را در نقاط خاصی از مرتع افزایش داد. هدف در این تحقیق اثر عملیات ذخیره نزولات هلالی آبگیر و ابعاد آن بر احیای پوشش گیاهی و خاک مراتع دشت ریحان شهرستان راور (کرمان) می باشد. بدین منظور نمونه برداری به روش تصادفی در هلالی آبگیر کوچک، هلالی آبگیر متوسط، هلالی آبگیر بزرگ و منطقه بین هلالی انجام شد. در داخل هر پلات فهرست گونه های موجود، درصد تاج پوشش، تولید و تعداد پایه های گیاهی اندازه گردید و در هر ترانکست یک پروفیل خاک زده شد و نمونه برداری از عمق 30 سانتی متر اول خاک صورت پذیرفت و داده ها با استفاده از تجزیه واریانس یک طرفه و آزمون دانکن در نرم افزار SPSS21 آنالیز گردید. نتایج نشان داد که تراکم، تولید و درصد پوشش گیاهی در چهار سایت با هم تفاوت معنی داری (p <0/05) داشته اند. ببیشترین درصد پوشش و تولید در هلالی آبگیر با ابعاد بزرگ وجود داشت اما تنوع و غنا در چهار سایت مطالعاتی تفاوت معنی داری نداشتند. بر اساس شاخص یکنواختی نیز شاخص یکنواختی سیمپسون و ویلسون تفاوت معنی داری (p <0/05) داشته اند که بیشترین یکنواختی در هلالی آبگیر کوچک می باشد. مواد آلی و کربن آلی خاک هلالی آبگیر بزرگ افزایش معنی_داری داشته است. به طور کلی با توجه به حساسیت بالای اکوسیستم های مرتعی در مناطق خشک و نیمه خشک با احداث هلالی آبگیر در ابعاد بزرگ می توان باعث افزایش پوشش گیاهی در عرصه شد.