بررسی اثر شدت تمرین ورزشی هوازی بر بیان ژن های درگیر در هایپرتروفی فیزیولوژیک قلب

 این مطالعه با هدف بررسی اثر شدت تمرین ورزشی هوازی بر بیان ژن های درگیر در هایپرتروفی فیزیولوژیک قلب صورت گرفت.

 روش تحقیق تجربی بوده و به همین منظور تعداد 24 سر رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 20±200 گرم و سن هشت هفته، تهیه و به صورت تصادفی به سه گروه کنترل (8=n)، تمرین تناوبی شدید (8=n) و تمرین تداومی زیر بیشینه (8=n) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی تناوبی شدید؛ 30 دقیقه دویدن تناوبی (هر تناوب شامل 4 دقیقه دویدن با شدت 90-85 درصد VO2max و 2 دقیقه بازیافت فعال با شدت 60-50 درصد VO2max سه روز در هفته و به مدت 8 هفته اجرا شد. همچنین گروه تمرین تداومی زیر بیشینه (30 تا 60 دقیقه) نیز شدت فعالیتی معادل 50 تا 55 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی موش ها بود. بیان ژن متغیرهای مورد نظر اندازه گیری شد.

 بین هشت هفته اجرای تمرین تناوبی شدید و تداومی زیر بیشینه به نسبت گروه کنترل در میزان تغییرات بیان ژن در هر سه متغیر (TGF-ß1، TIMPو MMP-I) تفاوت معناداری مشاهده شد (p<0.05). هر دو شیوه تمرینی منجر به افزایش معنادار بیان ژن TGF-ß1 و TIMP در قلب رت های نر نژاد ویستار شد. اما تغییرات MMP-I در گروه تناوبی نسبت به گروه کنترل معنادار نمی باشد.

 به نظر می رسد تمرین ورزشی، منجر به بهبود عوامل درگیر در هایپرتروفی فیزیولوژیک قلب می شود. لذا یافته های پژوهش حاضر نیز با احتیاط بیان شده است و نیاز به تحقیقات بیشتری در آینده می باشد.