اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر معنای زندگی، رضایت از زندگی، انعطاف پذیری شناختی و افکار خودکشی افراد مبتلا به افسردگی

افسردگی از بیماری های بسیار شایع در جوامع کنونی بوده و بدون شک جزو معدود بیماری هایی قلمداد می شود که علل پدیدآورنده آن، اگر نگوییم بی شمار اما بسیار زیاد است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر معنای زندگی، انعطاف پذیری شناختی، رضایت از زندگی و افکار خودکشی در افراد مبتلا به افسردگی در شهر ایلام انجام شد.

 پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و طرح آن از نوع پیش آزمون-پس آزمون با مرحله پیگیری بود. جامعه آماری تمامی بیماران مبتلا به افسردگی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر ایلام در سال 1397 بودند. نمونه آماری شامل چهل نفر از بیماران بود که با استفاده از روش نمونه گیری هدف مند انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی در دو گروه، بیست نفر گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و بیست نفر گروه گواه قرار گرفتند. برنامه درمانی طی هشت جلسه برای گروه آزمایش اجرا شد. در این پژوهش، مقیاس معنای زندگی (استیگر و همکاران، 2005)، انعطاف پذیری شناختی (دنیس و وندروال، 2010)، سنجش افکار خودکشی (بک، 1991) و پرسشنامه رضایت از زندگی (دینر و همکاران، 1985) به کار رفت. جهت تحلیل داده ها، از نرم افزار SPSS نسخه 25 و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد.

نتایج پژوهش نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر معنای زندگی، انعطاف پذیری شناختی، رضایت از زندگی و افکار خودکشی تاثیر دارد (0٫001>p). همچنین این نتایج در متغیرهای معنای زندگی و انعطاف پذیری شناختی و افکار خودکشی در مرحله پیگیری در طی زمان پایدار بوده است؛ اما در رابطه با متغیر رضایت از زندگی در طی زمان مقدار معنا داری از اثر مداخله آزمایشی از دست رفته است.

 براساس نتایج پژوهش حاضر می توان گفت که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر معنای زندگی، انعطاف پذیری شناختی، رضایت از زندگی و افکار خودکشی تاثیر دارد و این تاثیر در طی زمان نیز پایدار بوده است.