تاثیر آموزش یوگا و خودشفقتی بر پرخاشگری مادران کودکان دارای اختلال جسمی-حرکتی

سلامت روان یکی از مولفه های مهم کیفیت زندگی است که مادران دارای کودک مبتلا به اختلال جسمی-حرکتی، مشکلات مربوط به سلامت روان ازجمله پرخاشگری را بیشتر تجربه می کنند؛ ازاین رو پژوهش حاضر با هدف تاثیر آموزش یوگا و خودشفقتی بر پرخاشگری مادران کودکان دارای اختلال جسمی-حرکتی انجام شد.

تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. شرکت کنندگان پژوهش چهل نفر مادر 18تا40ساله دارای فرزند با مشکلات جسمی-حرکتی شهر اصفهان بودند که به صورت تصادفی در چهار گروه ده نفری (گروه تجربی یک مداخلات آموزش خودشفقتی (8 جلسه)، گروه تجربی دو تمرینات یوگا (24 جلسه)، گروه تجربی سه آموزش خودشفقتی و تمرینات یوگا به صورت ترکیبی، یک گروه کنترل) قرار گرفتند. ابزار تحقیق شامل مقیاس خودشفقتی نف (2003) و پرسشنامه پرخاشگری آیزنگ و گلن ویلسون (1975) بود. از آنالیز کوواریانس جهت تحلیل داده ها در سطح معناداری 0٫05 استفاده شد. 

 نتایج نشان داد که میزان پرخاشگری مادران در گروه یوگا (0٫013=p) و همچنین گروه خودشفقتی (0٫009=p) درمقایسه با گروه کنترل به طور معناداری کاهش پیدا کرده است؛ ولی در گروه ترکیبی یوگا و خودشفقتی درمقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد. 

مادران از ارکان مهم تر خانواده و جامعه هستند و سهم بزرگی در رشد و پرورش فرزندان دارند؛ بنابراین با کاهش پرخاشگری و افزایش خودشفقتی در مادران توسط تمرینات یوگا و خودشفقتی می توان کیفیت زندگی آنان را بهبود بخشید و فضای خانواده را گرم و صمیمی تر کرد.