مقایسه اثربخشی واقعیت درمانی و درمان تحلیل تعامل متقابل بر کمال گرایی زنان مبتلا به نشانگان وانمودگرایی

افراد مبتلا به نشانگان وانمودگرایی باوجود توانایی ها و موفقیت های خود هیچ احساس مثبت درونی به قابلیت های خود ندارند. پژوهش حاضر به منظور مقایسه اثربخشی واقعیت درمانی و درمان تحلیل تعامل متقابل بر کمال گرایی زنان مبتلا به نشانگان وانمودگرایی انجام شد.

 این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی سه گروهی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش را مراجعان زن مبتلا به نشانگان وانمودگرایی به مراکز مشاوره ای شهر رشت در سال 1397 تشکیل دادند. پس از بررسی پرونده بالینی و مصاحبه تشخیصی سی نفر از زنان دارای نمره بیشتر از یک انحراف معیار از میانگین در مقیاس نشانگان وانمودگرایی کلانس و ایمز (1978)، به عنوان نمونه پژوهشی انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه به صورت تصادفی جایگزین شدند. پیش از شروع درمان هر سه گروه به مقیاس کمال گرایی (1386) پاسخ دادند. سپس گروه های آزمایش در شانزده جلسه به مدت چهار ساعت تحت آموزش گروهی واقعیت درمانی و درمان تحلیل تعامل متقابل قرار گرفتند. گروه گواه هیچ نوع درمانی را در این مدت دریافت نکرد. پس از پایان درمان هر سه گروه در مرحله پس آزمون ارزیابی شدند. داده های به دست آمده با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری و به کمک نرم افزار SPSS نسخه 22 تجزیه وتحلیل شد.

نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که هر دو درمان واقعیت درمانی و درمان تحلیل تعامل متقابل بر کمال گرایی خودمدار و دیگرمدار و جامعه مدار زنان مبتلا به نشانگان وانمودگرایی اثربخش بوده است (0٫001>p)؛ اما بین دو درمان اختلاف معناداری وجود ندارد.

براساس یافته های به دست آمده می توان گفت که واقعیت درمانی و درمان تحلیل تعامل متقابل بر کمال گرایی و ابعاد کمال گرایی زنان مبتلا به نشانگان وانمودگرایی اثر زیادی داشته است.