تاثیر تمرین پیلاتس بر عملکرد ریوی و استقامتی در بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروز

ظرفیت عملکردی از عوامل تاثیرگذار بر عملکرد ریوی است. کاهش توانایی و قدرت انقباضی عضلات اسکلتی، با قدرت انقباضی عضلات تنفسی در ارتباط هستند که در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروز مورد بحث است؛ لذا هدف از این پژوهش تاثیر تمرین پیلاتس بر عملکرد ریوی و استقامتی در بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروز بود.

این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود. تعداد 40 آزمودنی (سن=8٫88±33٫08 سال، شاخص توده بدن=4٫92±22٫00 کیلوگرم بر مترمربع) از آزمودنی های واجد شرایط با نمونه گیری هدف مند انتخاب شده و به طور تصادفی به دو گروه مساوی پیلاتس (20=n) و کنترل (20=n) تقسیم شدند. آزمودنی ها در گروه پیلاتس به مدت هشت هفته در برنامه تمرینی شرکت کردند؛ اما گروه کنترل سبک زندگی معمول خود را داشت. در طی مطالعه پنج نفر از آزمودنی ها (پیلاتس=2، کنترل=3) از مطالعه خارج شدند. اسپیرومتری و آزمون شش دقیقه راه رفتن قبل و بعد از پروتکل تمرینی انجام شد. تجزیه وتحلیل آماری با استفاده از SPSS نسخه 20 در سطح معناداری آماری 0٫05 صورت گرفت.

هشت هفته تمرین پیلاتس تفاوت معناداری را در متغیرهای ظرفیت حیاتی اجباری، حجم بازدم فعال در ثانیه اول، میانگین جریان بازدمی حداکثر بین 25تا75درصد ظرفیت حیاتی، حداکثر جریان بازدمی، حداکثر تنفس ارادی به صورت سریع و عمیق و پیک اکسیژن مصرفی ایجاد کرد (0٫05<p)؛ درحالی که تاثیر معناداری بر نسبت حجم بازدم فعال در ثانیه اول به ظرفیت حیاتی اجباری نداشت.

 تمرین پیلاتس به عنوان برنامه بازتوانی برای این بیماران می تواند منجربه بهبود بعضی از پارامترهای مربوط به ظرفیت ها و حجم های ریوی و عملکرد استقامتی شود.