بررسی پردازش عناصر تصریفی در گفتار بیماران زبان پریش بروکای فارسی زبان

عناصر تصریفی از بخش های بسیار آسیب پذیر در تولید گفتار بیماران زبان پریش است. در راستای تحقیقات انجام شده، پژوهش حاضر با هدف بررسی چگونگی پردازش و تولید صورت های تصریفی در گفتار بیماران زبان پریش فارسی زبان صورت گرفت. 

به منظور انجام این پژوهش توصیفی-تحلیلی چهار بیمار زبان پریش بروکا، حایز شرایط ورود به تحقیق انتخاب شدند. همه بیماران دارای ضایعه در نیمکره چپ بودند و حداقل شش ماه از زمان شروع ضایعه آن ها سپری شده بود. آزمودنی ها براساس آزمون زبان پریشی فارسی نیلی پور (1372) ارزیابی شدند. نمونه های گفتار آن ها به صورت نوشتاری به جهت تحلیل دقیق تر باز نویسی شده و داده ها مقایسه گردیدند. به منظور بررسی و توصیف نمونه های گفتاری پاسخ دهندگان از روش آمار توصیفی و محاسبه درصد فراوانی استفاده شد. 

بررسی میانگین تعداد ویژگی های صرفی و محاسبه درصد فراوانی و بسامد کاربرد آن ها نشان داد که آزمودنی ها در استفاده مناسب از ویژگی های صرفی در گفتار خود مشکل دارند. برپایه ویژگی های زبانی بیماران تحت بررسی و داده های جمع آوری شده در این پژوهش تفاوتی بین کاربرد عناصر تصریفی در میان بیماران زبان پریش بروکا مشاهده نشد. میزان اختلال در تولید تصریف قید و صفت بسیار بیشتر از میزان اختلال در تصریف فعل بود. در میان انواع صورت های تصریفی به کاررفته در بیماران به لحاظ بسامد کاربرد تفاوت وجود داشت.

 نتایج مطالعه حاضر نشان داد که بیماران زبان پریش بروکای فارسی زبان در کاربرد تصریف های مختلف، متفاوت عمل می کنند. آسیب دیدگی در حوزه تصریف در پیوستاری قرار می گیرد و میزان آسیب پذیری و بسامد کاربرد در میان این بیماران یکسان نیست.