تاثیر خودگفتاری آموزشی بر یادگیری حرکتی دانش آموزان پسر ده ساله با اختلال بیش فعالی

خودگفتاری از راهبردها و تکنیک های شناختی بسیار معروف است که به شکل گسترده ای برای بهبود عملکرد و یادگیری حرکتی توسط افراد استفاده می شود. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر خودگفتاری آموزشی بر اجرا و یادگیری مهارت پرتاب از بالای شانه با دست غیربرتر در دانش آموزان پسر ده سال با اختلال بیش فعالی بود. 

روش پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و یادداری با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی دانش آموزان پسر با اختلال بیش فعالی مقطع ابتدایی مدارس استثنایی شهر تبریز در سال تحصیلی 97-1396 تشکیل دادند. از بین آن ها، 40 دانش آموز مبتلا به اختلال بیش فعالی با میانگین سنی 0٫819±10٫20 به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شده و سپس به صورت تصادفی در دو گروه 20نفری (گروه خودگفتاری آموزشی و گروه گواه) قرار گرفتند. مرحله اکتساب متشکل از پنج جلسه و هر جلسه شش بلوک ده تایی پرتاب از بالای شانه بود. یک روز بعد از آزمون اکتساب آزمون یادداری با ده کوشش اجرا شد. داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل و تحلیل واریانس با اندازه های تکراری با استفاده از نرم افزار SPSS و در سطح معناداری 0٫05 تجزیه وتحلیل شدند. 

 نتایج آزمون آماری نشان داد که گروه خودگفتاری آموزشی در مرحله اکتساب پیشرفت دارد و تفاوت معناداری بین گروه ها در پس آزمون مشاهده می شود که نتایج به نفع گروه خودگفتاری آموزشی بوده است (0٫034=p). در مرحله یادداری نیز تفاوت معناداری بین نمرات پرتاب دو گروه وجود داشته و گروه خودگفتاری آموزشی دارای نمرات بهتری درمقایسه با گروه گواه بوده است (0٫042=p). 

 باتوجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گیری کرد خودگفتاری آموزشی در یادگیری مهارت های حرکتی کودکان با اختلال بیش فعالی تاثیر دارد و می توان از این آموزش به عنوان روش مداخله ای موثر استفاده برد.