اثربخشی آموزش برنامه نظم جویی شناختی هیجان بر انعطاف پذیری شناختی و ناگویی هیجانی دانش آموزان ناشنوا

ناشنوایی نوعی آسیب حسی عصبی رایج است که به کاهش کیفیت زندگی، گوشه گیری، کاهش فعالیت های اجتماعی و احساس طردشدن منجر می شود. کودکان و نوجوانان ناشنوا در انعطاف پذیری شناختی و واکنش های هیجانی با چالش های زیادی مواجه هستند. متاسفانه، واکنش های هیجانی نامناسب در این کودکان و نوجوانان به بروز مشکلات شناختی و ناگویی هیجانی منجر می شود؛ بنابراین، پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی آموزش برنامه نظم جویی شناختی هیجان بر انعطاف پذیری شناختی و ناگویی هیجانی دانش آموزان ناشنوا انجام شد.

 پژوهش حاضر، مطالعه ای نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه گواه بود. دانش آموزان ناشنوای شهر یاسوج جامعه آماری این پژوهش را تشکیل دادند. در این پژوهش 24 دانش آموز ناشنوا شرکت کردند که به روش نمونه گیری دردسترس از مدرسه ناشنوایان شقایق انتخاب شدند. شرکت کنندگان در دو گروه 12نفری آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش در هشت جلسه آموزش برنامه نظم جویی شناختی هیجان شرکت کرد؛ درحالی که گروه گواه در این جلسه های آموزشی شرکت داده نشدند. ابزارهای این پژوهش مقیاس انعطاف پذیری شناختی و مقیاس ناگویی هیجانی بود. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری در سطح معناداری 0٫05 تحلیل شد.

 نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که گروه آزمایش و گواه در انعطاف پذیری شناختی و ناگویی هیجانی در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری داشتند. آموزش برنامه نظم جویی شناختی هیجان بر انعطاف پذیری شناختی و ناگویی هیجانی دانش آموزان ناشنوا اثر معناداری داشت (0٫001>p). درواقع، آموزش این برنامه سبب بهبود انعطاف پذیری شناختی و ناگویی هیجانی دانش آموزان ناشنوا شده است. 

براساس یافته های پژوهش، استفاده از برنامه نظم جویی شناختی هیجان با نتایج مثبت و موثری همراه بود؛ بنابراین، برنامه ریزی برای آموزش برنامه نظم جویی شناختی هیجان نقش مهمی در انعطاف پذیری شناختی و ناگویی هیجانی دانش آموزان ناشنوا دارد.