بررسی رابطه رضایت شغلی و کیفیت زندگی کاری در معلمان مدارس استثنایی شهر تهران

از ارکان بسیار مهم ثبات هر سازمان رضایت شغلی کارکنان است. کیفیت زندگی کاری فراتر از رضایت شغلی است که شامل تاثیر محیط کار بر رضایت شغلی و رضایت در حوزه های غیرکاری زندگی و احساس سلامت ذهنی می شود. هدف از مطالعه حاضر تعیین رابطه بین رضایت شغلی و کیفیت زندگی کاری در میان معلمان مدارس استثنایی شهر تهران بود. 

این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی بود و به روش مقطعی و روی 244 نفر از معلمان مدارس استثنایی شهر تهران در سال 1397 انجام شد که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها، پرسش نامه های بیست سوالی رضایت شغلی مینه سوتا (ویس، 1967) و بیست و چهارسوالی کیفیت زندگی کاری ون لار (ون لار، 2007) به کار رفت. برای تحلیل داده ها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و به منظور تجزیه وتحلیل از نرم افزار آماری SPSS استفاده شد.

نتایج نشان داد که میانگین و انحراف معیار رضایت شغلی و کیفیت زندگی کاری معلمان مدارس استثنایی به ترتیب 74٫76 و 11٫38 برای رضایت شغلی و 80٫63 و 11٫17 برای کیفیت زندگی کاری است؛ یعنی به طورکلی معلمان مدارس استثنایی از شغل خود راضی بودند. همچنین میانگین کیفیت زندگی کاری نشانگر کیفیت زندگی کاری خوب معلمان مدارس استثنایی است. بین کیفیت زندگی کاری و رضایت شغلی ضریب همبستگی 0٫751 بود و رابطه مثبت و معناداری وجود داشت (0٫001>p).

طبق نتایج مطالعه معلمان مدارس استثنایی کیفیت زندگی کاری و رضایت شغلی خوبی دارند. ارتقا و بهبود ابعاد کیفیت زندگی کاری می تواند منجربه رضایت شغلی بیشتری در معلمان این مدارس و بهبود ارایه خدمات آموزشی به دانش آموزان شود.