اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر مولفه های استعداد اعتیاد دانش آموزان مقطع متوسطه

اعتیاد به عنوان معضلی عمومی و بیماری فراگیر، باعث افزایش مرگ ومیر و بیشترشدن هزینه های اقتصادی زیادی می شود. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی مداخلات روان شناختی با رویکرد رفتاری-شناختی بر مولفه های استعداد اعتیاد دانش آموزان مقطع متوسطه انجام شد.

 مطالعه حاضر به صورت نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری دانش آموزان پسر کلاس دهم شهر تنکابن در سال تحصیلی 1396 بودند که از بین آن ها 30 نفر به طور تصادفی انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه 15نفره آزمایش و گواه قرار گرفتند. درمان شناختی-رفتاری طی دوازده جلسه 60دقیقه ای به صورت گروهی، بر گروه آزمایش اعمال شد. پرسشنامه استعداد اعتیاد برای نوجوانان ایرانی (ASQ-AV) جهت سنجش متغیرهای پژوهش به کار رفت. همه مراحل تحلیل آماری توسط نرم افزار SPSS نسخه 22 انجام پذیرفت. داده ها نیز به روش تحلیل واریانس با اندازه های مکرر و در سطح معناداری 0٫05 تحلیل شد.

 یافته ها نشان داد که درمان شناختی-رفتاری موجب کاهش در خودنمایی (5٫21=F و 0٫001>p) و افکار مثبت به مواد (7٫23=F و 0٫001>p) و نمره کل استعداد اعتیاد (6٫82=F و  0٫001>p) شده است.

 باتوجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت که مداخله گروهی به روش شناختی-رفتاری بر مولفه های خودنمایی و افکار مثبت به مواد و نمره کل استعداد اعتیاد دانش آموزان کلاس دهم تاثیر دارد و گرایش نوجوانان را به اعتیاد کاهش می دهد. مداخله مذکور در پیشگیری از این بیماری امیدبخش است.