مقایسه اثربخشی شفقت درمانی و رفتاردرمانی دیالکتیکی بر تحمل آشفتگی و کنترل درد در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس (ام اس)

ام اس بیماری التهابی سیستم عصبی مرکزی بوده که مشخصه آن دمیلیزاسیون غلاف میلین آکسون ها است و منجربه نقص یا محدودیت در انتقال ایمپالس های عصبی می شود. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی شفقت درمانی و رفتار درمانی دیالکتیکی بر تحمل آشفتگی و کنترل درد در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس انجام گرفت.

پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری را تمامی بیماران زن مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس تشکیل دادند که به سازمان بهزیستی مشهد در سال 1396 مراجعه کردند و تمایل به حضور در گروه درمانی را داشتند. از این تعداد نمونه ای به حجم 45 نفر به صورت داوطلبانه واجد معیارهای ورود شدند و به طور تصادفی در سه گروه پانزده نفره رفتاردرمانی دیالکتیکی و شفقت درمانی و گواه قرار گرفتند. اعضای گروه ها، در دوازده جلسه درمانی شرکت کردند. آزمودنی ها پیش و پس از درمان، مقیاس تحمل پریشانی (سیمونز و گاهر، 2005) و پرسشنامه مدیریت درد (روزنشتایل و کیف، 1983) را تکمیل نمودند. به منظور تحلیل داده های این پژوهش از نرم افزار SPSS نسخه 21 و نیز از شاخص های آمار توصیفی و آمار استنباطی و تحلیل کوواریانس استفاده شد.

نتایج تحلیل کوواریانس تاثیر شیوه شفقت درمانی و رفتار درمانی دیالکتیکی را بر تحمل آشفتگی و کنترل درد تایید می کند (0٫001>p). رفتار درمانی دیالکتیکی درمقایسه با شفقت درمانی بر تحمل آشفتگی و برخی خرده مقیاس های کنترل درد شامل توجه برگردانی و فاجعه آفرینی، روش موثرتری است (0٫001>p).

 باتوجه به یافته های پژوهش رفتاردرمانی دیالکتیکی و شفقت درمانی باعث افزایش تحمل آشفتگی و کنترل درد در بیماران زن مبتلا به بیماری مالتیپل اسکلروزیس شده است.