ساخت اجتماعی معلولیت در سینمای قبل از انقلاب و دهه شصت ایران (مطالعه موردی فیلم های در دنیا بیگانه بودم و پرنده کوچک خوشبختی)

رسانه ها آیینه تمام نمای کنش ها و واکنش ها و بازنمایی ها و نیز کلیشه سازی ها در جامعه هستند و در این مسیر، رسانه های تصویری با نمایش فیزیکی و تصویری تعامل ها، بازتاب بهتری از گروه های اجتماعی مختلف نظیر معلولان ارایه می کنند. این مطالعه با هدف بررسی تحلیل گفتمانی تطبیقی و برساخت گرایانه از سینمای ناتوانی قبل از انقلاب و دهه شصت ایران انجام شد. 

روش اصلی پژوهش کیفی بود و با استفاده از تحلیل گفتمان فرهنگی تاریخی روث وداک صورت گرفت. نمونه گیری به شیوه هدفمند غیراحتمالی انجام پذیرفت که یک فیلم از سینمای معلولیت دهه چهل و پنجاه و یک فیلم از سینمای معلولیت دهه شصت به کمک راهبردهای زبان شناختی روث وداک تحلیل گفتمان شد. 

 ساخت اجتماعی سینمای معلولیت در مقوله بندی های مفهومی سینمای قبل از انقلاب مبتنی بر نبود کنشگری فعال معلولان در جامعه و انزوا و طرد اجتماعی بوده و درمقابل، سینمای دهه شصت بر ارایه شخصیت سازگارپذیر با اطرافیان و دارای قوای یادگیری و ارتباطی تاکید دارد. 

 سینمای معلولیت در ایران براساس رویکرد سازه گرایی اجتماعی، مقوله معلولیت را در قالب تحلیل گفتمان انتقادی بازنمایی کرده و نهادها و کنشگران دخیل در شکل گیری گفتمان معلولیت در دهه های قبل و بعد از انقلاب نقش مهمی دارند.