تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید بیان ژن های BAX و BCL-2 در بافت بطن چپ موش های صحرائی دیابتی نر ویستار
تمرین منظم با حجم متفاوت در سطح گلوکز خون نوسان ایجاد می کند و با تنظیم سیگنال دهی در بیان ژن مرگ سلولی را در میوکارد بیماران دیابتی کاهش می دهد. هدف از این مطالعه تاثیر 8 هفته تمرین تناوبی شدید بر نسبت BAX وBCL-2 در بافت بطن چپ موش های صحرایی دیابتی بود.
مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی است. بدین منظور 14 سر موش نر دیابتی به دو گروه 7 تایی تقسیم شدند: تمرین تناوبی شدید (HIIT) و کنترل (C). القاء دیابت به صورت پلت با رژیم غذایی پرچرب (30درصد چربی و 25 درصد فروکتوز) به مدت 16 هفته انجام شد. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و ریکاوری بعد از آن آزمودنی ها قربانی و بطن چپ آن ها استخراج شد. گلوکز پلاسما توسط گلوکز اکسیداز و مقاومت به انسولین باHOMA-IR اندازه گیری شد. جهت تعیین بیان ژن های BAXو BCL-2 از روش Real time-PCR و مقایسه گروه ها توسط آزمون t مستقل توسط نرم افزار Graph pad prism در سطح آلفای 0/05 انجام شد.
نتایج نشان داد، بیان ژن BAX در گروه تمرینHIIT نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشت (0/0001=P). ژن BCL-2 در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت (0/0001=P). شاخص مقاومت به انسولین و گلوکز پلاسما در گروه تمرین کاهش معناداری داشتند (0/01=P) و (0/021=P). وزن در هیچ کدام از گروه ها تغییر معناداری نداشت.
بر اساس یافته های به دست آمده، 8 هفته تمرین تناوبی شدید می تواند با کاهش بیان ژن BAX و افزایش BCL-2 در میوکارد موش های مبتلا به دیابت احتمالا آپوپتوز را در بطن چپ کاهش داده و احتمالا، کاردیومیوپاتی دیابتی را بهبود بخشد.
BAX ، BCL-2 ، تمرین تناوبی ، موش های صحرایی ، دیابت
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.