شناخت رویکردهای تاویل قرآن در نهج البلاغه با تاکید بر شرح ابن ابی الحدید

امام علی علیه السلام، تحت تربیت و آموزش نبی اکرم صلی الله علیه واله وسلم، از راسخان در علم و آگاه به علم تاویل گردید و نهج البلاغه، نازله روح مطهری است که وجودش با قرآن یکی بوده و از همین وجه این کتاب را «اخ القرآن» نامیده اند. در متن نهج البلاغه، گزاره های متعددی دلالت بر تاویلات امام علی علیه السلام، در حوزه های مختلف دارد. با توجه به اینکه تاویل عبارت از بیان حقیقت و نزدیک شدن به مراد گوینده و ارجاع بیانی کلام او به حقیقتی که به واقعیت عینی رسیده است، می باشد، امام علی علیه السلام، در نهج البلاغه با رویکردهای متعددی به تاویل امور پرداخته است. از جمله این رویکردها می توان به تاویل برخی از آیات قرآن کریم، تاویل حقیقت صفات الهی از طریق وصف و مقایسه با صفات انسانی و بیان مصداق خارجی و تجسم عینی وعد و وعیدهای قرآن در مورد روز قیامت اشاره نمود. در این مقاله با روش توصیفی، عوامل مذکور در کلام امام علیه السلام با تاکید بر شرح ابن ابی الحدید مورد بررسی قرار گرفته است.