پهنه بندی مرتع برای چرای مشترک گوسفند و بز در حوزه آبخیز درمیان (استان خراسان جنوبی)
با توجه به وضعیت ضعیف اکثر مراتع ایران، ارزیابی قابلیت اراضی مرتعی و تعیین شایستگی برای بهره برداری مستمر و بهینه ضروری به نظر می رسد. بدین منظور این تحقیق با هدف بررسی تناسب مرتع برای چرای گوسفند و بز با استفاده از روش فایو و GIS انجام شد. بنابراین سه معیار پوشش گیاهی، آب و خاک مورد مطالعه قرار گرفت. خصوصیات پوشش با چهار ترانسکت 200 متری و پلات های 2 متر مربعی اندازه گیری گردید. موقعیت و موجودی منابع آب ثبت و کیفیت آنها (EC و TDS) اندازه گیری شد. برای تعیین فرسایش خاک نیز از روش MPSIAC استفاده گردید. با تلفیق لایه های مختلف حاصل از معیارها مدل نهایی شایستگی برای چرای مشترک تهیه شد. نتایج مدل نهایی شایستگی نشان داد که 11/7810 هکتار (5/61 درصد) از اراضی مرتعی دارای شایستگی اندک (S3) و 16/4899 هکتار (5/38 درصد) فاقد شایستگی (N) برای چرای مشترک گوسفند و بز هستند. مهم ترین عوامل محدودکننده شایستگی معیار پوشش گیاهی بخصوص پایین بودن میزان علوفه قابل استفاده و همچنین فرسایش خاک تشخیص داده شد.، اما وجود منابع آب فراوان و همچنین کمیت و کیفیت قابل قبول از نقاط مثبت منطقه برای چرای دام محسوب می شود. بنابراین با توجه به طبقات شایستگی پایین در منطقه لازم است برنامه های مدیریت دام به طور کامل و با دقت بیشتر صورت گیرد تا امکان افزایش گونه های خوشخوراک فراهم گردد. ضمن اینکه برای جبران درآمد مرتعداران توصیه می شود سایر ظرفیت های مراتع منطقه از قبیل بهره برداری از محصولات فرعی، گردشگری و از همه مهم تر زنبورداری به عنوان معیشت های تکمیلی مورد توجه جدی قرار گیرد.
تناسب مرتع ، چرای مشترک ، فائو ، GIS ، خراسان جنوبی
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.