تاثیر الیاف پلیمری ساده و هیبریدی بر مقاومت های مکانیکی و مقاومت در برابر حرارت های زیاد بتن ژئوپلیمری بر پایه متاکائولن

در سال های اخیر ژیوپلیمر به عنوان یک عامل سیمانی جدید و دوستدار محیط زیست، به عنوان جایگزینی برای سیمان پرتلند مطرح شده است که می تواند منجر به کاهش مشکلات زیست محیطی ناشی از تولید سیمان پرتلند شود. بتن ژیوپلیمری الیافی به عنوان یک نوع از بتن های جدید با شکل پذیری بیشتر نسبت به بتن معمولی، شناخته می شود. در این پژوهش آزمایشگاهی، از دو نوع الیاف پلیمری شامل: الیاف پلی پروپلین و الیاف هیبریدی چهارگانه پلی الفین، برای ساخت بتن ژیوپلیمری الیافی استفاده شد. پس از انجام آزمایش های اولیه و انتخاب طرح اختلاط بتن ژیوپلیمری، نمونه های بتن ژیوپلیمری الیافی و فاقد الیاف ساخته و عمل آوری شد. سپس آزمون های جذب آب، مقاومت فشاری، مقاومت کششی غیر مستقیم (برزیلین) و مقاومت خمشی سه نقطه ای از نمونه های بتن ژیوپلیمری گرفته شد. به منظور بررسی تاثیر الیاف بر مقاومت در برابر حرارت های بالا (200-800 درجه سانتی گراد) بتن ژیوپلیمری نیز آزمون های کاهش وزن و مقاومت فشاری بعد از مواجهه با دماهای بالا، از نمونه ها گرفته شد. نتایج نشان داد که الیاف سبب افزایش مقاومت فشاری، کششی و خمشی و کاهش جذب آب و وزن مخصوص نمونه ها در مقایسه با نمونه فاقد الیاف شده است اما استفاده از الیاف هیبریدی سبب بهبود قابل ملاحظه مقاومت های مکانیکی در مقایسه با الیاف ساده شد. همچنین استفاده از الیاف پلیمری اگرچه خطر کنده شدن لایه ای بتن را کاهش داد اما در مجموع، این الیاف تاثیر قابل ملاحظه ای بر مقاومت حرارتی بتن ژیوپلیمری ندارند.