تاثیر شیوه جنگل شناسی تک گزینی بر نیتروژن کل خاک و تغییرات فصلی آن در توده آمیخته راش-ممرز (مطالعه موردی: جنگل شصت کلاته گرگان)
محتوی نیتروژن از جمله مواردی است که تحت عملیات جنگل شناسی ممکن است دستخوش تغییر گردد. با توجه به اهمیت میزان نیتروژن کل خاک و تغییرات فصلی آن، پژوهش حاضر به بررسی این تغییرات در تودههای آمیخته راش-ممرز در سری یک جنگل شصتکلاته استان گلستان پرداخته است.
برای بررسی تغییرات نیتروژن کل، از بهمن 1392 تا بهمن 1393 در چهار توده یک هکتاری (تیمار مدیریتنشده یا شاهد (پارسل 32) و تیمارهای مدیریتشده در میانگین ارتفاعی 850 متری و جهت شمال شرقی با ساختار دو اشکوبه و میانسال با طول گردش 10 ساله (پارسل 30)، 7 ساله (پارسل 33) و 1 ساله (پارسل 31) ، 20 نمونه خاک در هر توده به صورت کاملا تصادفی، از عمق 20-0 سانتیمتری برداشته شد و نتایج با استفاده از طرح اندازههای تکراری در سطح احتمال 95 درصد مقایسه شد. مقایسه فصلی نیتروژن کل نیز با استفاده از طرح اندازههای تکراری انجام گرفت.
نتایج نشان داد میانگین نیتروژن کل در بین تیمارهای مدیریتشده و مدیریت نشده از اختلاف معنیداری برخوردار است. تیمار مدیریت نشده 32 (شاهد) و تیمار مدیریت شده 31 با میزان 11/5 و 48/3 گرم در کیلوگرم، بهترتیب بیشترین و کمترین مقدار نیتروژن کل را به خود اختصاص دادند. تیمار مدیریت شده 30 با میزان 80/4 گرم در کیلوگرم، مقدار نیتروژن نزدیک به شاهد بود. مقایسه فصلی نیتروژن در کلیه تیمارها نیز اختلاف معنیداری را نشان داد. در تیمارهای شاهد و مدیریت شده 30، 31 و 33، فصل های تابستان با مقادیر 31/4، 05/3، 4/2 و 31/4 گرم در کیلوگرم و زمستان 52/5، 96/5، 55/4 و 77/4 گرم در کیلوگرم بهترتیب کمترین و بیشترین مقدار نیتروژن را داشتند.
با وجود اینکه شیوه تک گزینی در مقایسه با سایر شیوه های جنگل شناسی، تغییرات مثبتی را در بخش روزمینی توده جنگلی ایجاد میکند، تغییراتی را نیز در بخش روزمینی و زیرزمینی بوجود می آورد که در سالهای اولیه باعث کاهش شدید نیتروژن کل در بخش زیرزمینی اکوسیستم می شود. کاهش میزان نیتروژن کل در خاک پایدار نیست و به دلیل ویژگی خودتنظیمی و خودپایداری اکوسیستم، میزان نیتروژن با گذشت زمان، به سمت تعادل هدایت می شود. طبق نتایج بدستآمده، عملیات جنگل شناسی تکگزینی، منجر به کاهش میزان نیتروژن کل میشود، لذا برای کمک به بازگشت اکوسیستم به حالت تعادل، بایستی طول گردش با توجه به میزان رویش، توان بازسازی توده و رویشگاه محاسبه گردد. با توجه به اختلاف 32/0 گرم در کیلوگرم نیتروژن در تیمار مدیریت شده 30 با طول گردش 10 ساله نسبت به تیمار شاهد، بهتر است بر طول زمان گردش در این شیوه، 3 تا 5 سال افزوده گردد تا اکوسیستم علاوه بر ترمیم شرایط ظاهری توده (تاج پوشش و...) شرایط ادافیکی خود را نیز ترمیم نماید.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.