بررسی تاثیرکاربرد لیزرکم توان بر ترمیم نقص استخوانی در موش های صحرایی ماده دیابتیک و استئوپوروتیک با استفاده از تکنیک Real-time PCR

در مبتلایان به دیابت نوع یک تشکیل استخوان مختل شده و ریز ساختار استخوان تغییر می کند. مهم ترین عارضه متابولیکی در دیابت، استیوپوروز بوده که با کاهش توده استخوانی و تخریب ساختار استخوان مشخص می شود. هدف از تحقیق حاضر تعیین تاثیر کاربرد لیزر کم توان در ترمیم نقص استخوانی در مدل تجربی دیابت و استیوپوروز می باشد.

30 سر موش صحرایی ماده چهار ماهه، نژاد ویستار با وزن 220-190 گرم انتخاب و به طور تصادفی به شش گروه شامل 1: کنترل غیر دیابتی (Co.)، 2: لیزر غیر دیابتی (L.)، 3: کنترل دیابتی (Co.D.)، 4: لیزردیابتی (L.D.)، 5: آلندرونیت دیابتی (A.D.)، و 6: لیزر+آلندرونیت دیابتی (.L.A.D) تقسیم شدند. دیابت در گروه های 3، 4، 5 و 6 القا شد. همه گروه ها تحت عمل جراحی اوارکتومی و نقص استخوانی جزیی قرار گرفتند. در گروه لیزر، لیزر کم توان(80 Hz  , J/cm2 5/1 nm,  890) به 3 نقطه در محل نقص تابانده شد. بعد از یک ماه، استخوان های تیبیا برداشت و Real-time  PCR انجام شد. داده های گروه ها با روش ANOVA با سطح معنی داری (P<0.05) مورد تحلیل آماری قرار گرفت.

 تحلیل آماری  tنشان داد که کاهش معنی داری در دانسیته استخوان تیبیای موش های دیابتیک استیوپوروتیک در مقایسه با گروه کنترل غیر دیابتی وجود دارد. تحلیل داده های بیان ژن (ANOVA, P<0.05) نشان داد که بین گروه لیزر+آلندرونیت دیابتی با سایر گروه ها از نظر بیان ژن Runx2 و Osteocalcin اختلاف معنی داری وجود دارد.

با توجه به یافته ها می توان گفت که درمان ترکیبی لیزر و آلندرونیت باعث تسریع در ترمیم نقص استخوانی جزیی در مدل تجربی دیابتیک استیوپوروتیک می شود.