ارزیابی تغییرات ترشدگی و جذب نانوذرات سیلیس اصلاح شده با پلیمر برای ازدیاد برداشت نفت

تغییر ترشدن سنگ از آب گریز به آب دوست، تغییر ترشدگی نامیده می شود. این موضوع، عامل مهمی در ازدیاد برداشت نفت است. به دلیل خواص منحصربه فرد، نانوذرات توجه زیادی را در زمینه ازدیاد برداشت نفت جلب کرده اند. با وجود نتایج امیدوارکننده، چالش های اصلی استفاده از نانوذرات به پایداری کلوییدی و جذب ضعیف نانوسیال ها در شرایط سخت مخزن مربوط است. در سال های اخیر نانوذرات پیوند شده به پلیمر به عنوان موادی امیدبخش برای ازدیاد برداشت نفت درنظر گرفته شده اند.

در این مطالعه، ترشدگی و جذب نانوذرات پیوندشده به پلیمر شامل نانوذرات سیلیس اصلاح شده با پلی اتیلن گلیکول متیل اتر (میانگین وزن مولکولی 2000) و نانوذرات سیلیس اصلاح شده با دو پلیمر پلی اتیلن گلیکول متیل اتر (میانگین وزن مولکولی 2000 و 5000) و زنجیرهای پروپیل بررسی شده است. طیف نمایی زیر قرمز تبدیل فوریه (FTIR)  و آزمون گرماوزن سنجی (TGA) برای بررسی پیوند شیمیایی و مقدار پلیمر روی سطح سیلیس به کار گرفته شد. میکروسکوپی الکترونی پویشی (SEM) و طیف نمایی پراش انرژی پرتو X و (EDS)، اندازه گیری زاویه تماس با آب و طیف نمایی مریی-فرابنفش (UV-Vis) نیز برای مطالعه شکل شناسی، ترکیب درصد مواد، ترشدگی و جذب زیرلایه ها استفاده شدند.

بهترین عملکرد برای نانوذرات سیلیس اصلاح شده با پلی اتیلن گلیکول متیل اتر (میانگین وزن مولکولی 5000) و زنجیر های پروپیل در غلظت  1000ppm و محدوده شوری  40000-20000ppm به دست آمد. این مطالعه نشان داد، نانوذرات سیلیس پیوندشده به پلیمرهای مختلف را می توان به عنوان رهکاری موثر و نو برای ازدیاد برداشت نفت درنظر گرفت.