شناسایی آلوآنتی بادی ها در بیماران تالاسمی ماژور بافواصل تزریق خون کمتر از 20 روز

عدم تطابق آنتی ژن های گروه های خونی اهدا کنندگان و گیرندگان خون در تزریقات مکرر، احتمال بروز آلوایمونیزاسیون را در این بیماران افزایش می دهد. در این طرح نقش آلو آنتی بادی ها در افزایش نیاز به تزریق خون در مبتلایان به تالاسمی ماژور بررسی شده است.
این مطالعه توصیفی است. در این طرح دو گروه بیماران تالاسمی ماژور با فواصل تزریق خون بیشتر و کمتر از 20 روز (27 در مقابل 25 بیمار) مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان سیدالشهدای اصفهان به صورت تصادفی انتخاب و از لحاظ وجود آلو آنتی بادی ها، نوع و ارتباط آن ها با عوامل زمینه ای، مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج با استفاده از آزمون t و جدول t-student محاسبه شد.
55 درصد از بیماران گروه اول دارای آنتی بادی بوده، میزان تزریق خون سالانه آنان بیش از بیماران غیر ایمن بود (P<0.005). جنس مذکر و هم چنین آغاز تزریق خون در سنین کمتر از سه سال با فقدان آنتی بادی ارتباط مستقیمی داشت.. 100 درصد بیماران گروه دوم ایمن شده و بیشترین مقادیر تزریق خون سالانه در افراد دارای دو یا چند آنتی بادی مشاهده و برابر با 493 ml / kg و 508 ml / kg محاسبه شد. آلوایمونیزاسیون در دو گروه مورد مطالعه علیه آنتی ژن های K و (27.5 درصد)، N (12.5 درصد)، CW، s و Fyb و (5 درصد) و M، C، S، E و e (2.5 درصد) گزارش شد. 100. درصد آنتی بادی ها از نوع گرم و 16 درصد موارد از هر دو نوع گرم و سرد بود. 17.3درصد بیماران طحال برداری شده بودند و میزان نیاز به خون آنان از دیگر بیماران کمتر بود (0.005 >P). تزریق خون سالانه بیماران تالاسمی در اغلب موارد از هر دو گروه، بسیار بیشتر از مقادیر مورد انتظار بود.
با توجه به یافته های این تحقیق لازم است جهت جلوگیری از آلوایمونیزاسیون در بیماران تالاسمی، از خونی استفاده شود که حداقل از نظر آنتی ژن های سیستم های Kell و Rh با خون بیمار تطابق داشته باشد. توجه به اندازه طحال بیمار و کیفیت خون تزریقی که هر یک می تواند در افزایش یا کاهش میزان نیاز به خون موثر باشد، ضروری است.